Vështrim/Analizë

Shefik Sadiku: Tri prioritetet urgjente për kombin shqiptar

   Popujt dhe kombet kanë prioritetet e tyre specifike në kohë dhe hapësirë. Këto prioritete i imponon gjendja shoqërore, politike dhe rrthanat historike. Për shqiptarët, si komb, aktualisht veçoj tri prioritete më të domosdoshme, me të cilat duhet të merren dy shtetet tona shqiptare urgjentisht.

I pari është çështja e sigurisë kombëtare. Ky komponent është tepër i rëndësishëm. Zhvillimet, jo vetëm këto të fundit në Ukrainë por, para së gjithash, duke pasur parasysh se dy fqinjtë e kombit tonë: Greqia dhe Serbia (e para anëtare e NATO-s) historikisht kanë pasur qëndrim armiqësor ndaj kombit tonë. Prandaj, kur kemi parasysh se Shqipëria, ndonëse anëtare e NATO-s, nuk shquhet për një ushtri relativisht të konsoliduar, çfarë e kërkon situata jo edhe aq miqësore, sidomos e fqinjit të saj jugor, lë shumë për të dëshiruar. Siguria e Kosovës, që aktualisht mbikëqyret nga misioni i NATO-s (me siglën e KFOR-it dhe me mandat të OKB – së), varet kryesisht nga prania ndërkombëtare, por kjo nuk nënkupton siguri absolute karshi armatosjes së paparë të Serbisë…

Republika e Shqipërisë e armatosur dobët, Republika e Kosovës edhe më dobët se ajo, duhet t’u bëjnë me dije shqiptarëve se askush më shumë se vetë ata nuk mund të jetë përgjegjës për sigurinë e tyre.
Prioriteti i dytë, që duhet ta alarmojë qenien kombëtare shqiptare, sidomos dy shtetet tona, është migrimi i të rinjve. Zbrazja e trojeve, e fshatrave dhe e qyteteve shqiptare nga mosha më e mirë e saj, nga rinia, pa ndonjë kontroll nga organet e të dyja shteteve: R. së Shqipërisë dhe R. së Kosovës, është kambanë alarmi për ndërgjegjjen tonë kombëtare. Rinia shqiptare po largohet edhe nga trojet shqiptare në Maqedoninë tonë, Mal të Zi e Serbi…
As dashakeqësit më të mëdhenj të kombit tonë nuk do të mund ta realizonin një mision të tyre antishqiptar kaq lehtë të realizueshëm pa angazhimin e tyre të drejtëpërdrejtë. Dikush duhet t’i prijë kombit përpara një zezone që qartë po duket në horizont… Duhen politika e programe shtetërore e kombëtare për këto prioritete të ngutshme.
Prioriteti i tretë, që mendoj se është i domosdoshëm, është pengimi i shthurrjes morale,kulturore, arsimore e shoqërore të palcës sonë kombëtare. Trendet e zhvillimit dhe ngritjes së qenies apo vetëdijes shoqërore, pa ndonjë kriter të caktuar, por duke ia lënë gjithçka stihisë, kam drojë se shpejt do të na qojë në theqafje kombëtare.
Nuk po them asgjë të re që nuk dihet nga të gjithë. Shoqëria jonë është mbushur plot e përplotë me dukuri negative. Më e keqe se kjo është indiferenca dhe bashkëjetesa jonë me to!
A duhet dikush të merret me luftimin e këtyre dukurive, që sigurtë, qojnë në degjenerim? A i falë historia institucionet përgjegjëse, institucionet arsimore, fetare, mediat, OJQ-të, shoqërinë civile, kur para syve tanë ndodh prostitucioni, kur shkollat tona frekuentohen nga narkomanë e hajna, kur institucionet e ndjekjes fusin kokën si struci në rërë para të këqijave që ndodhin ditën dhe natën në qytete e fshatra, nga djem dhe vajza, në shkolla e stadiume?
Nuk jam nihilist, por nuk jam as për optimizmin vetëm sa për optimizëm. Çdo brez ka përgjegjësi historike për t’i luftuar zezonat që i ndodhin kombit në kohën kur ajo jeton.
Indiferentizmi dhe opurtunizmi janë opium që topitin mendjen e popujve.