EDHE LODHET FJALA
U lodh dhe fjala, u ngrys, u mpak
dhe streha e poezisë më shiun s’ia pret,
kush e mendonte të vyshkur një zambak
në një kopsht a yrt që mbet?
Kush e mendonte se në tryezë një mizë
është më sovrane se ti,
se dorë e padukshme hedh një shtizë
dhe të godet shitueshëm në ijë.
Dhe thua: punë që ndodhin, ligje jete,
dhe e ndien si sosesh nga pak,
veçse papritmas një qenie tjetër
përbrenda të shfaqet dhe fëmijë dhe plak.
Edhe mund të lodhet fjala, ja u mpak
dhe në murin e poezisë ndien drithërimë,
po në grahmat e fundit shpërthen sakaq
fontanë dashurie me ritëm e rimë.
add a comment
