EDONË MADANI (Studente në Lion të Francës)
“Bluja dhe e verdha ngjyrat e Kosovës, ngjyrat e Ukrahinës, ngjyrat e Evropës, ngjyrat e lirisë” thot presidenjta e shtetit të Kosovës, që i duket vetja përfaqësuese e “shqiptarëve në tokat e tyre në Kosovë”, siç thoshte dikur dikush.
Bluja dhe e verdha janë edhe nuancat e atyre 7 falenderimeve “thank you, thank you so muuuuuuch for having us, for giving us this opportunity” teksa takon at presidenten e parlamentit evropian.
Pyes veten sinqerisht në çfarë hipokrizie duhet me jetu, në çfarë verbërie ndaj marrëdhënieve ndërkombtare me përzi kaq “rrush e kumbulla”, kaq kontekste të ndryshme në thelb e në qëllime, e nga çfarë idiotësie duhet me u drejtu si njeri “gjasma parimtar” për me u krenu me atë kaltërtën dhe të verdhën që veç thelbin e popullit shqiptar të Kosovës nuk e përfaqësojnë!
Nëse sot për sot jam shumë e pasigurt mbi këndështrimet e mia, zonja presidente ja ka dal me më befasu, më keq se ç’do herë madje, pasi e mora at guximin me qënë e sigurt mbi paqëndueshmërine e njeriut që ajo përfaqëson!
Kukull e viktimizuar, pa vizion dhe pa përgjegjësi politike! Edhe derisa ideali i saj të jetë një “shtet” iluzionar që do ta transformojë në komb, dhe Shqipërinë ta ketë qëllim vetëm marrëdhëniesh diplomatike dhe jo si shtet amë, derisa dashakeqësia e saj hipokrite të jetë prezente në interpretimin e saj të historisë nuk mund ta ndaloj veten nga iritimi prej atyre “thank you-ve” të saj të pakuptimta (pasi të përsërituara 7 herë jo vetëm për obligim mirsjelljeje!)
Do kisha thënë: e llastuar nga disa pseudoparime (mjat mirë të trashëguara nga idolët e saj) , e llastuar nga vetë llastimi i idolëve të saj të afërt, e pagdhendur për të qënë e përgjegjshme!
Disi mu kujtua ajo novelëza e Migjenit “Idhujt pa krena”. Pa u fut në filozofinë që analiza e Migjenit na përçon, mua mu kthye disa herë në mendje teksa dëgjoja fjalimin e zonjës Osmani, vetëm ajo pjesa: ‘Duen t’adhurojnë, po ç’ka t’adhurojnë? Idhuj pa krena?…Duen të besojnë, por ç’ka të besojnë? Idhujt pa krena?’
Problemi i këtij paralelizmi është vet fakti se idhujt pa krena dikur kanë qenë me krena, të denjë për adhurim, kurse Zonjën Osmani në rolin e “idhullit”, nuk e pashë kurrë me krye! Prandaj e kam të vështirë ta kuptoj admirimin e disave ndaj njeriut politik që ajo përfaqëson!
add a comment
