Vasil Kushi: Elegji për poetin Arben DUKA

Di dhe vdekja kë të marrë,

Një YLL, një FLORI dhe AR.

Oh! Ç’dimër i madh, sa u meh dhe kënga

E BILBILIT GJYZAR që kishte ATDHEU;

Ka rralluar rrahjet edhe vetë zemra,

Të dridhura po ndjen edhe vetë dhéu.

U verbua “DITA”, me një sy mbeti.

Lexuesit pyesin: Vallë çfarë ka ngjarë?!

Ka vdekur Bilbili, Ai ARBEN POETI,

Që i dha “DITËS” dritë po dhe famë.

Ai më hapi mua shtegun e vet vargut,

Atë fushë të gjelbërt gjithë hapësirë;

Ai përsëri ma ruajti NGJYRËN e vet gjakut,

Që unë përhera ta dua SHQIPËRINË.

Po përse m’u nxi tërë ky klubi ku ndodhem?!

Unë këtë shokun e tavolinës pse mugët e shoh?!

Po më digjet flakë vetë kraharori,

Dhe goja një fjalë, Oh!, si s’ma thotë?!

E lashë kafenë, m’u bë si shafran,

Ngrihet ky shoku përballë, me grusht më “godet”:

“ARBEN DUKA, o Mik, sot na ka lënë,

Sot LUNXHËRI E LABËRI pa bilbilin kanë mbetë”.

Ka vdekur ARBENI, ai ARBEN DUKA,

As veshi nuk guxon lajmin ta dëgjojë;

Unë qiellit, si për vëllanë, atij iu luta:

Ndalja vdekjes dorën!, vetëm ta shpëtojmë.

Më janë errur sytë, m’u tha edhe gjuha,

Oh! Çfarë lajm i hidhur, o Mik, që është ky;

Nuk di në ç’humnera unë tani u humba,

Po e tërë dhimbja ime më mbeti aty.

Gjysma e vetes, sot mua më ka vdekur,

Tensioni tërë trupin, Oh!, ç’ma ka bllokuar;

KROI i KALLOGRES së LABOVËS ka mbetur

krejt i shushatur, po kurrë i harruar.

O ARBEN DUKA, për Ty me lule është shtruar rruga,

Ajo rruga e gjatë, rruga e PËRJETËSISË;

Më gjunjë para teje unë sot u ula,

O GURRA e pashtershme e vet’ POEZISË.

Mos më pyesni se ç’ka lënë?

SHPIRTIN dhe ZEMRËN, SHQIPËRISË tërë.

Tiranë, 15/12/2021