“Misioni B” i Jusuf Buxhovit përmes të ashtuquajturit roman “Dosja B” (6)
Nxitje e urrejtjes ndaj Shqipërisë Qëllimi i ‘historianit të gjithëdijshëm’, është që të lansojë idenë se në Shqipëri shqiptarët e Kosovës janë luftuar dyfish, edhe si nacionalistë, edhe si kosovarë. Vërtet ka mundur të luftohet ndonjë kosovar si Kapllan Resuli, por përse nuk qenkan luftuar Sylejman Krasniqi, Adem Istrefi, Agim Gjakova, Dervish Shaqa…? Për ngjarjet e vitit 1997 thotë se “Shqipëria ishte e përfshirë në trazirat e përgjakshme, të shkaktuara nga pinjollët e komunistëve, të cilët rikthyen dhunën revolucionare… Perëndimi parandaloi vetshkatrrimin e shtetit shqiptar, por nuk e ndaloi edhe rikthimin e mentalitetit majtist në pushtet… Kjo i solli dëme të mëdha Kosovës, siç do t’i sjellë edhe në të ardhshmen…”. Kush nuk e di pse ndodhi 1997 në Shqipëri? Kush nuk e di lejimin e sistemit piramidal dhe tërheqjen e vërejtjes nga Banka Botërore? Kush nuk e di deklarimin e udhëheqësit të shtetit të Berishës, kur iu kundërpërgjigj Bankës Botërore, se paratë e sistemit piramidal, janë paratë më të pastërta në botë…”? Kush nuk i di burgosjet dhe ndjekjet e kosovarëve që bëheshin nga shteti shqiptar, vetëm pse po merreshin në Shqipëri me përgatitje për luftën në Kosovë? Kush nuk e di në atë kohë burgosjen nga ana e Serbisë, të pjesëtarëve të shumë grupeve që sapo ishin kthyer në Kosovë? Kurse Buxhovi këtë e arsyeton (trazirat e vitit 1997 pra), se “i bënë eprorët policorë, gjykatësit, prokurorët dhe drejtuesit e administratës…, ngjashëm u veprua edhe në armatë, në shërbimin e sigurisë kombëtare” ku shumë prej tyre do të shndërroheshin në mercenarë partiakë, ose nga shërbime të huaja për organizimin e ‘njësive të revoltës’ të drejtuar kundër qeverisë dhe shtetit shqiptar”. Natyrisht nuk jep përgjigje se cilit shërbim i interesonte destabilizimi i Shqipërisë dhe përse. Ndërkohë që deri në atë periudhë, tri luftra në Jugosllavi kishin përfunduar. Trillimet përmes gojës së të ashtuquajturve personazhe Gjithashtu përmes gojës së personazhit që paraqitet si hetues, ai rrëfehet edhe në rolin e hulumtuesit të historisë, që nga Lidhja e Prizrenit, Lidhja e Dytë e Prizrenit, bashkimin e trojeve etnike shqiptare të quajtur gabimisht “Shqipëri e Madhe” (për këtë ka nevojë ta lexojë shkrimin e Fehmi Aganit, madje gjatë periudhës së titizmit, i cili pati guxim t’ju kundërvihet me argumente sulmeve të historiografisë dhe politikës serbe), formimin e qeverisë shqiptare me Xh. Mitrovicën, pastaj Xhafer Devën, Bedri Pejanin etj., për të ardhur në përfundim se cak i të gjitha luftimeve ishte ripushtimi i Kosovës nga forcat partizane…. Krahas shumë parregullsive edhe brenda LNÇ-së, sidmos në përfundim të luftës, kur ndodhen shumë gjëra jo të mira, si shkaqet që çuan deri të masakra në Drenicë, Masakra e Tivarit, Kuvendi i Prizrenit etj., megjithatë dihej raporti i forcave dhe qëndrimi i fuqive të mëdha. Por historiani “i gjithëdijshëm”, meqë i di të gjitha, kjo s’i duket qëllimisht, “i paska shpëtuar pa e ditur”. Për të tëra vrasjet në Drenicë, autori e fajëson pjesëmarrjen e Kosovës në luftën Antifashiste Nacionalçlirimtare, sepse po të mos ishin partizanët, Shqipëria e Madhe ishte formuar nga gjermanët. Sikur të mos kishin marrë pjesë shqiptarët në koalicionin antifashtist, jo që nuk do të ekzistonte Kosova, ashtu siç ndodhi me Çamërinë, por nuk do të ekzistonte as Shqipëria. Përderisa u ndëshkua vetë Gjermania, cila do të ishte arsyeja që nuk do të ndëshkohej Shqipëria? Po Buxhovi edhe pse ‘historian i gjithëdijshëm’, mund të pohojë përse shqiptarët nuk u lidhën me Anglinë dhe Amerikën? Greqia ishte në anën e partizanëve dhe pastaj dihet si ndodhi atje. Dhe jo vetëm kaq? Por Greqia në momentin që paraqiti pretendime territoriale ndaj Shqipërisë për Vorio-Epirin, Anglia si njëra ndër fuqitë e mëdha, ishte në krahun e Greqisë. Pakëz histori për “historianin e gjithëdijshëm” Studiuesi i kësaj periudhe dr. Xhelal Gjeçovi thekson se “Ngjarjet që pasuan treguan qartë se zgjidhja e saj nuk varej vetëm nga lufta dhe përpjekjet e shqiptarëve, por dhe nga faktorët ndërkombëtarë, nga qëndrimi e mirëkuptimi i PKJ-së dhe i LNÇJ-së në radhë të parë, por dhe nga gatishmëria e aleatëve të mëdhenj që drejtuan koalicionin dhe luftën antifashiste botërore”. “Në këto kushte, udhëheqjes së shtetit komunist jugosllav dhe qarqeve shoviniste greke iu shtuan më tej orekset. Pas Kosovës dhe viseve të tjera shqiptare në Jugosllavi, si dhe Çamërisë, shigjetat u drejtuan nga Shqipëria për aneksimin e së cilës jugosllavët hartuan plane e komplote të njëpasnjëshme, ndërkohë që grekët pretendimet e tyre për të ashtuquajturin Vorio-Epir i paraqitën dhe në Konferencën e Paqes së vitit 1946 e i vazhduan edhe pas saj për të ardhur deri te provokacioni i armatosur i 2 gushtit të vitit 1949. Dhe për çudi, pretendimet absurde që qeveria greke i paraqiti në Konferencën e Paqes gjetën mbështetjen e Britanisë së Madhe, njërës nga Fuqitë e Mëdha aleate, që udhëhoqën Koalicionin Antifashist dhe luftën antifashiste botërore. Në rrethana të tilla, tepër të ndërlikuara e me rreziqe reale e jo të shpikura, është padyshim një meritë e shtetit shqiptar të dalë nga lufta, si dhe e tërë kombit shqiptar, e Kosovës dhe e Çamërisë, e shqiptarëve në Mal të Zi e në Maqedoni, që u arrit të ruhej kjo Shqipëri që kemi sot”. “Shqipëria përballë një Jugosllavie të dalë nga lufta, me prestigj e mbështetje të gjerë ndërkombëtare, për shkak të kontributit të dhënë në luftën kundër fashizmit, por dhe faktit të njohur që aleatët e kishin bërë të qartë se nuk mbështetnin në asnjë rast e në asnjë vend pretendimet territoriale”. “Tashmë është provuar në dokumente zyrtare se Jugosllavia në këtë kohë po planifikonte aneksimin e Shqipërisë përmes përfshirjes së saj në federatën jugosllave, në kuadër të së cilës do të mund të bisedohej e të arrihej dhe bashkimi i Kosovës me Shqipërinë. Mirëpo, Shqipëria në këtë kohë nuk rrezikohej vetëm nga planet e Beogradit, por dhe nga ambiciet e kahershme të Greqisë, fqinjit tonë jugor, ndaj territoreve shqiptare. Në rrethanat e vështira të pasluftës, e inkurajuar dhe nga mbështetja e ndonjë fuqie aleate, ajo do të ndërmarrë hapa konkretë për realizimin e planeve të vjetra, për zgjidhjen e të ashtuquajturës çështja Vorio-Epiriote, që do të thoshte as më pak dhe as më shumë, por aneksimi i Shqipërisë së Jugut. Në këtë mënyrë, situatës edhe ashtu mjaft të rënduar i shtoheshin dhe rreziqet reale e jo të shpikura që vinin nga Greqia, e cila në Konferencën e Paqes të mbajtur në Paris më 1946-ën, shfaqi hapur pretendimet e vjetra për Vorio-Epirin. Kuptohet që në rrethana të tilla nuk ishte e lehtë që të kërkojë ndryshimin e kufijve dhe bashkimin e Kosovës me Shqipërinë”. “Aq më tepër që pas mbarimit të luftës të dyja vendet, Jugosllavia dhe Shqipëria u gjendën në bllokun e vendeve fituese të luftës dhe problemet kufitare e pretendimet territoriale që ekzistonin midis tyre, siç u tha, u mbyllën në bazë të vendimeve të marra nga Fuqitë e Mëdha në Jaltë e në Postdam. Ato mund të hapeshin e mund të zgjidheshin vetëm me bisedime e me marrëveshje, kurse përdorimi i forcës, edhe sikur ta kishe, përjashtohej në mënyrë absolute. Në këto rrethana asnjëri nga aleatët, as amerikanët, as anglezët dhe as rusët nuk mbështetnin përdorimin e forcës si mjet për ndryshimin e kufijve. Përkundrazi ato kërkonin që të gjitha vendet t’u përmbaheshin vendimeve të Jaltës”. “Udhëheqja e PPSH-së, siç shkruan dhe studiuesi gjerman perëndimor Bernard Tones, në punimin “Rrënjët ideologjike të regjimit të Enver Hoxhës”, ishte e bindur se lufta për mbrojtjen e marksizëm-leninizmit ishte e lidhur dhe i kontribuonte edhe zgjidhjes së problemit kombëtar, pasi te largimi nga marksizmi shikohej tërë e keqja, pra dhe qëndrimi i gabuar i udhëheqjes jugosllave ndaj Kosovës e ndaj shqiptarëve në tërësi”. Disa nga dërdëllisjet e Buxhovit që flasin vetvetiu “Lufta nuk bëhet dosido dhe nga kushdo…”- thotë Buxhovi… “Nga komisarë dhe komandantë të vetë shpallur që vijnë nga Tirana, Gjermania dhe Zvicrra…” për të vazhduar pastaj me xhevahirët e tilla si: “Kjo është luftë për rikthimin e ideologjisë gjë që, pa marrë parasysh se si do të marrin fund pazaret midis të mëdhenjve, ku nuk përjashtohet mundësia që edhe Beogradi të paguajë njëfarë çmimi për krimet e bëra në pushtet, do të sjellë revolucionarët, ata që kërkojnë dhunë dhe rrënim të çdo vlere qytetëruese. Kosova nuk do të fitojë tjetër, pos që do t’i nënshtrohet hakmarrjes staliniste-enveriste të përgatitur tashmë për një gjë të tillë sipas detyrave të marra nga dikah, që e gjitha të kthehet në një luftë vëllavrasëse siç ndodhi edhe pas asaj Botërores”… Ç’ti thuhet këtij konstatimi? A ka nevojë për koment? Kosova ishte e okupuar, dhe ishte në luftë, prandaj për çfarë ideologjie flet Buxhovi përmes gojës së një personazhi? Dhe jo vetëm kaq! Luftën vëllavrasëse “(personazhi – shënim i imi BH) e shihte si një murtajë që po përhapej brenda asaj që i thoshte UÇK (fjala ishte për Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës, ku sipas tij në njërën anë ishin komisarët – kryesisht majtistë nga radhët e LPK-së – Lëvizjes Popullore të Kosovës nga diaspora, me shtabet politike në hotelet luksoze të Tiranës, dhe në tjetrën farkistët – fjala ishte për forcat e armatosura të Republikës së Kosovës). Këta të dytët, të përkushtuar që rezistenca e armatosur të jetë institucionale dhe e drejtuar prej oficerëve profesionistë, shumë prej tyre të përfshirë në kuadër të Forcave të Mbrojtjes Territoriale të Mbrojtjes së Kosovës (të shkapërderdhura nga vitit 1993 pas burgosjes së shtabit dhe një pjese të madhe të oficerëve drejtues që e bëri Beogradi)”… Konstatime të tilla janë dëgjuar me dhjetra herë nëpër artikuj të ndryshëm të disa kalemgjinjve të një gazete në Kosovë. Buxhovi vetëm përsërit tiradat e të njëjtës mendësi. (Vazhdon…)
add a comment
