Në 14 gusht faqja zyrtare e MPJ të Rusisë botoi fjalimin e gjatë hyrës, që ministri i jashtëm rus Sergej Lavrov mbajti në takimin në Moskë në 14 gusht me zëvendëskryeministrin e Serbisë, Aleksandar Vulin. Është e pazakontë që ministri i jashtëm i Rusisë t’i kushtonte aq vëmendje dhe fjalim të gjatë një zëvendëskryeministri të shtetit të vogël serb dhe i cili njihet si ushtar i bindur rus dhe shkon nja dhjetë herë në vit në Moskë për takime dhe porosi. Lavrovi nuk e ka bërë këtë as me ministrin e jashtëm të Kinës apo të Indisë!
Mjafton t’ hedhësh një sy fjalimit të stërgjatë të Lavrovit dhe e kupton që ai nuk e ka as për të nderuar Vulinin e as për të nderuar Serbinë. Është një lëvizje diplomatike ruse brenda strategjisë së Kremlinit për të ndezur urët e zjarrit në Ballkan dhe në këtë rast urët e zjarrit do t’i përçojë Serbia e Vuçiçit dhe e Vulinit.
Lavrov e lavdëroi zëvendëskryeministrin serb për tezën e re zyrtare të Beogradit, të hedhur nga Vulin në një intervistë me mediat shtetërore ruse, ku dënon revolucionin demokratik të vitit 2000 në Serbi dhe ndrrimin e pushtetit në Beograd me heqjen e Millosheviçit. Lavrovi shkoi më tej dhe e klasifikoi revolucionin demokratik serb të vitit 2000 si i pari “revolucion me ngjyrë” i realizuar nga Perëndimi. “Ai ishte një ndërrim i paligjshëm i pushtetit në Serbi”, konkludoi ministri i jashtëm rus., duke dalë kështu me qendrimin e ri rus të legjitimitetit të rikthimit të regjimit të Millosheviçit në pushtet.
Por ky qendrim i ri i Rusisë nuk është vetëm reabilitimi zyrtar nga Moska i kriminelit më të madh ndërkombëtar të pasluftës së dytë botërore, presidentit serb Sllobodan Millosheviç, që vdiq në qelitë e burgut të Hagës.
Lavrovi si ujk i vjetër i diplomacisë ekspansioniste ruse e ka hallin jo te fati historik i Millosheviçit, për të cilin Lavrov fluturoi posaçërisht nga Moska në Beograd në tetorin e vitit 2000 që ta shpëtonte diktatorin kriminel nga ndonjë ndëshkim.
Lavrovi ka objektivin strategjik rus të nxisë tani Serbinë të restaurojë legalitetin e regjimit kriminal të Millosheviçit në Beograd dhe në rradhë të parë të reabilitojë dhe të rithejë në fuqi në Beograd politikën krimiale millosheviçiane të hedhjes së Ballkanit në zjarr. Lavrovi finok e din më mirë se kolegët e tij me doreza mëndafshi të diplomacisë perëndimore se në Beograd jani gati veshët, fryma dhe njerëzit për realizimin e thirrjes së re ruse.
Lavrov deformon historinë e re ballkanike dhe pretendon se pati ndrrim të paligjshëm pushteti në Beograd në vitin 2000. Por ai e din se të gjithë ata, që drejtuan Serbinë nga viti 2000 e deri tani, janë njerëzit e Millosheviçit, të gatshëm të ndjekin ambicjet dhe doktrinën fashiste serbe të sundimit në Ballkan. Koshtunica, Nikoliçi, Daçiçi, Vulini e Vuçiçi janë të gjithë rrethi i ekstremistëve nacionalistë të tërbuar. Presidenti Vuçiç, që ka në pushtet nga viti 2012, ka qenë ministri i informacionit i diktatorit Millosheviç. Aleksandër Vulin, zëvendëskryeministri aktual serb, ka qenë zëvendës i Mira Markoviçit, gruaja e zezë e diktatorit Millosheviç.
Serbia dhe Vuçiç pritet të kërkojnë tani reabilitimin në Perëndim jo vetëm për kriminelin ndërkombëtar Millosheviç, por edhe të politikës së tij kriminale të luftrave të përgjakëshme pushtuese në Ballkan. Vuçiç dhe Vulin e kanë quajtur Millosheviçin “luftëtar i lirisë”. Shenjat dhe zhvillimet negative të kohëve të fundit tregojnë se një pjesë e diplomacisë perëndimore është gati t’ia plotësojë Serbisë dhe Vuçiçit kërkesat e revizionimit historik të luftrave në ish-Jugosllavi, në emër të përrallës perëndimore për të tërhequr dhe larguar Serbinë nga Rusia.
Madje disa qarqe diplomatike perëndimore kanë nisur të harrojnë se çfarë gjenocidesh kanë ndodhur në Bosnje-Hercegovinë dhe në Kosovë, dhe po zhurmojnë me kritikat ndaj shteteve viktima të agresioneve dhe të masakrave të shtetit serb. Sipas diplomacisë perëndimore ujku serb po pin ujë dhe qingjat poshtë tij nuk duhet t’ia turbullojnë ujin.
Natyrisht Lavrovi dhe Vulini qeshin e tallen prapa kuintave me diplomacinë perëndimore, e cila nuk sheh fare ose bën sikur nuk sheh që udhëheqësit serbë flejnë rregullisht në shtratin e Kremlinit.
Lajçakët e Stanot dhe skota filoserbe e diplomacisë europiane apo atlantike merren me mustaqet e Çelos në urën e Ibrit, që u dashka mbajtur e mbyllur se ashtu joshet Serbia e Millosheviçëve të rij.
Diplomacia perendimore e ka luksin të lozë me fatet dhe integritetin e popujve dhe vendeve të vegjël, por nuk duhet të harrojë se Rusia nuk do të kënaqet vetëm, duke parë Ballkanin të digjet përsëri. Rusia do të dojë të shohë Europën në flakë pas Ballkanit. Edhe Hitleri ashtu e filloi me Çekosllovakinë e vogël dhe Europa e përkrahu, por pastaj ai hodhi gjithë Europën në zjarr.
Nëse diplomacia perëndimore ka shpikur tani armikun te Kosova dhe harron për Rusinë e Serbinë, të jetë e sigurt se e pret i njejti fat nga Rusia!
