“Misioni B” i Jusuf Buxhovit përmes të ashtuquajturit roman “Dosja B” (XIV)
Dhe sërish për maskat… Në vijim autori thotë: “Por Dushkaja e lirë, ashtu siç ishte një oazë midis shkretine, njajtë siç vëzhgojnë bishat grabitqare viktimat e tyre të ardhshme, për orë të tana ndaleshin te pjesa e digës me tytat e armëve të drejtueme nga pjesa jonë… Kjo i frikësonte të rinjët, të cilët kërkonin ndërhyrjen e vëzhguesve ndërkombëtar dhe të përfaqësuesëve të Kryqit të Kuq… Një mbramje, si erdhën dhe prej nga pikën vetëm ata mund ta dinë, u shfaqën edhe komandosët e maskuar me uniformë, që thoshin se u takonin UÇK-së, edhe pse na prej kohësh dyshonim në këtë pikë…”. Këtu autori qëllimisht i përzien të dy palët, pra forcat serbe dhe pjesëtarët e UÇK-së. Ndonëse dihej prania e forcave serbe në këtë pjesë. Përdorimi i termit paramilitar nga Buxhovi Buxhovi kur flet për forcat serbe ndonjëherë, përdor edhe termin paramilitar, përmes të cilit term ndihmon në shfajësimin e shtetit Serb në krimet e kryera në Kosovë. Dihet botërisht se paramilitar nuk ka pasur, pra nuk ka ekzistuar as edhe një paramilitar i vetëm, sepse çdo gjë ka qenë militare, pra nën komandën e shtetit serb. Tallja e Buxhovit me LPK-në Më tej Buxhovi thotë: “në atë hakërrim me mendime të lira në kokë dhe me pamjen e një “Hapsire gjahu të lirë”, ku “mund të vriteshin lepujt” dhe çdo gjallesë tjetër në të, shikimi ma kapi pamjen e Sukës, ndërsa mendja ma zuri Tyrben atje dhe dervish Cenën bashkë me dervishët dhe muhibët fanatik në të që nuk i ndahen kurr…”. Këtu Buxhovi edhe në kohë luftë gjenë hapsirë dhe gjenë personzhe të cilët, jo vetëm që paskëshin menduar, por edhe paskëshin dalë për gjah të lire, sepse edhe në këtë kohë sipas Buxhovit “mund të vriteshin lepujt”. Pra Buxhovi qartë aludon në vrasjen e lirë të pjesëtarëve të UÇK-së, të cilët mund të kenë qenë edhe pjesëtarë të LPK-së e që sipas fjalorit të disa kalemgjinjve të gazetës “Bota Sot”, ku pjesëtarët e LPK-së i kanë quajtur me zhargon pezhorativ “lepuj”. Himnizimi i gazetës “Rilindja” Sipas Buxhovit, duke folur për gazetën “Rilindja”, potencon se “pas pleniumit të Brionëve në vitin 1966, kur Tito kishte qëruar hesapet me rivalin e tij, Rankoviq i cili ishte ngarkuar me shumë deformime ndaj shqiptarëve, Rilindja kishte marrë një hov si gazetë ditore…” Këtu Buxhovi sërish del falsifikator i të vërtetës edhe pse e mban veten historian. Rankoviq në Pleniumin e Brionëve nuk është shkarkuar për shkak të “deformimeve” siç thotë Buxhovi, apo më shqip për shkak të dhunës së ushtruar ndaj shqiptarëve, sepse Tito edhe gjatë periudhës së Rankoviqit, përderisa ka qenë në krye të shtetit duke i pasur pesë funksione brenda vetes (Tito, ishte kryepartiaku i PKJ-së; Tito, ishte ideatori i të ashtuquajturit vëllazërim-bashkim; Tito, ishte kryepushtetari i “Jugosllavisë së re”; Tito, ishte kryekomandanti i përgjithshëm i armatës jugosllave; Tito, ishte kryetar i Frontit Demokratik të Jugosllavisë) nuk ka pasur asnjë mundësi që Tito të mos kishte qenë i informuar për dhunën e Rankoviqit ndaj shqiptarëve. Në cilin dokument është përmendur nga Tito apo edhe në Pleniumin e Brionëve një gjë e tillë? Ndërkaq sa i përket elozhëve të Buxhovit që i thur gazetës “Rilindja”, kjo është në linjën funksionale të përcaktimit ideologjik të titistit të Buxhovit. Sepse të gjithë e dinë, se “Rilindja” ishte zëdhënëse e titizmit, zëdhënëse e politikës antishqiptare Jugosllave; zëdhënëse dhe mashtruese gjoja e zhvillimit ekonomik të Kosovës e kështu me radhë. Sa i përket përmendjes së disa librave të botuar, kjo është një temë tjetër për të cilën mund të diskutohet, por që çdo libër i botuar në “Rilindja” i nënshtrohej filterit ideologjik jugosllav, i cili libër nuk bie ndesh me konceptin jugosllav, natyrisht se gjatë kësaj kohe janë botuar edhe libra me vlerë, por që kanë patur të bëjnë me çështje sociale, kurse për çështje historike, ka vlejtur vetëm nëse ngjarja është zhvilluar në kohën e Perandorisë Osmane. Pra, asnjë libër nuk është botuar për dhunën serbe ndaj shqiptarëve në Kosovë, madje madje as gjatë kohës së Serbisë së Krajlit. Kujtojmë në këtë rast ndalimin e botimit të shkrimeve për Shote dhe Azem Galicën, etj. Prandaj i kot është tentimi i Buxhovit për të na shitur dushk për gogla edhe për gazetën “Rilindja”, duke e madhëruar aq sa nuk ishte. Gazeta “Rilindja” është lexuar prej fundit: së pari, programi i TVP-së, pastaj faqja e përkujtimeve, për të vazhduar te sporti. Një herë në javë letrat e lexuesve, si dhe ndonjë shkrim nga ndonjë komunë, ku lexuesit përkatës nga ajo komunë e kanë shikuar. Natyrisht edhe faqja kulturore (sidomos të shtunën). Ndërkaq pjesa politike që ishte ¾ e gazetës e më shumë se kaq, kalonin në filtrat e LKJ-së përkatësisht LKK-së si pjesë e LKJ-së. Pra servoheshin thënie e deklarata nga personalitete të LKJ-se e LKK-se në linjën e Kongreseve të LKJ-së, Plenumeve partiake, etj. Formimi i alternativës dhe regjistrimi te Vllado Kambovski Dhe logjika buxhoviane sërish vazhdon në avazin e vet kur konkludon se pas formimit të LDK-së ajo:… me të shpejt u kthye në një lëvizje kombëtare që udhëhoqi dy procese historike: shkëputjen e shqiptarëve nga komunizmi; dhe shkëputjen e Kosovës nga pushtimi serb… Nga komunizmi ishte shkëputur e gjithë Evropa, pra ishte shkëputur formalisht edhe vetë Jusuf Buxhovi si anëtarë i Lidhjes së Komuniste të Jugosllavisë, prandaj pse të mos shkëputeshin edhe ata 88 mijë anëtarët e Lidhjes së Komunstëve të Jugosllavisë, pasi është shkëputur edhe vetë Buxhovi që ka patur jo pakë benefite nga ajo parti? Kurse, sa për shkëputjen e Kosovës nga pushtimi serb që e paskësh udhëhequr ajo parti, pa dashur ta nënçmoj asnjë parti, më duhet të theksoj se tashmë realiteti dihet, dhe Buxhovi është mirë që të mos i përziej gjerat me përralla për fëmijë. Përdersia dihet që në Kosovë është zhvilluar luftë, edhe pas lufte, Buxhovi madje më 2021 në librin “Dosja B”, konkludon duke i thurë elozhe gazetës “Rilindja” dhe lëvizjes paqësore: “Ky përcaktim historik, mendësinë e “Rilindjes” e ballafaqoi në njërën anë me skeptikë, por me kohë edhe kritikët ndaj të ashtuquajturës “rezistencë paqësore” që ishte institucionale, meqë ajo mbështetej në infrastrukturën demokratike të shtetformimit (Deklarata e Pavarësisë, Kushtetuta e Kaçanikut, Referendumi për Pavarësi dhe Zgjedhjet e Para Parlamentare dhe presindenciale të Vitit 1992) dhe në tjetrën anë me kundërshtarët e pa paepur të saj nga radhët e “Lëvizjes Popullore të Kosovës”, LPK (Pra, Serbia këtu askund nuk përmendet – vërejtja jonë). Ndonëse shumë prej tyre për arsye taktike dhe strategjike (marrjes “së kalasë nga brenda”) nga themelimi i LDK-së ishin përfshirë në kuadër të veprimtarisë së saj, pas Dejtonit e këtej, kërkonin që çështja e Kosovës të zgjidhej me rrugë revolucionare, pra me luftë”. Së pari, dihet realiteti se në Kosovë ndodhi lufta, dhe Buxhovi nuk e dimë pse e bën këtë konstatim në këtë kohë, përderisa me luftë gjërat u zgjidhën edhe me Slloveninë edhe me Kroacinë edhe me Bosnjën. Së dyti, për çfarë kalaje flet Buxhovi, kur populli i Kosovës kërkonte të ndërtojë kalanë e quajtur shtet të pavarur, dhe e cila kala (shteti pra) u krijua me luftë. Pra, cilën ‘kala’ paskëshin tentuar t’ia marrin Buxhovit, kur ajo nuk ekzistonte dhe cilat do të ishin arsyet që kjo ‘kala’ (shteti i Kosovës), përkatësisht çlirimi i Kosovës do të realizohej pa pjesëtarët e Lëvizjes Popullore të Kosovës, për të cilët Buxhovi ka nëse jo më shumë alergji se Serbia, të paktën po aq sa Serbia, sepse tërë këtë energji negative të tij të akumuluar me dekada, e vjellë në këtë libër. Kompleksi i Buxhovit për “Zërin e Kosovës” Sa i përket alegjisë së Buxhovit rreth gazetës “Zëri i Kosovës” dhe gazetave ilegale që botoheshin në perëndim, ne nuk mund t’ia shërojmë as këtë alergji e as këtë kompleks Buxhovit, ngase të gjithë këta “majtistë” kur e kanë kundërshtuar majtizmin titist, nuk e kanë pyetur Buxhovin se cilat veprime duhet ndërmarrë, sepse Buxhovi me asgjë, ama bash me asgjë nuk ka paraqitur besueshmëri kombëtare te çlirimtarët e Kosovës. Përkundrazi, ishte njëra ndër pikat e errëta të infiltruara në qarqet intelektuale, që llomotisnin në emër të shqiptarizmës dhe atë pas rënjës së titizmit. Buxhovin e pengojnë prandaj edhe artikujt, edhe shkrimet e ndryshme në këto gazeta, të cilat kishin për mision homogjenizimin e njerëzve në luftë kundër Serbisë dhe jo kundër Buxhovit dhe as buxhovëve të Kosovës. Ata luftonin edhe për lirinë e Buxhovit, në Kosovën pa Serbi, nëse këtij të fundit do t’i pëlqente që të jetonte në të. Cilat ishin kriterët e përzgjedhjes së korrespondentëve të gazetës “Rilindja”? Buxhovi qëllimisht flet në shumës për korrespondentët e “Rilindjes” në botë duke i quajtur njerëz “me dije dhe kulturë intelektuale jashtë steriotipeve ideologjike, me të drejtë vlerësoheshin edhe ambasadorë të njëmendtë të mendësisë shqiptare”. Përderisa dihej rroli i “Rilindjes”, nga kush financohej dhe se ishte organ i LSPP-së, ashtu siç ishte “Borba” në Serbi, “Nova Makedonija” në Maqedoni, “Dello” në Slloveni, “Vjesnik” në Kroaci, “Pobjeda” në Mal të Zi, “As” në Bosnje e Hercegovinë, etj. Edhe “Rilindja” ishte e njëjtë – pra zëdhënëse e politikës jugosllave. Pra ideologjia e “Rilindjes” ishte titizmi, jugosllavizmi. Dhe për të gjitha këto mjafton që të shfletohet një gazetë e cilës do datë dhe e cilit do vit qoftë e botuar gjatë periudhës së socializmit, e që ndodhen në Arkivin e Kosovës dhe në Bibliotekën Kombëtare të Kosovës. Po përzgjedhja e njerëzve për të qenë korrespondent të kësaj gazete si bëhej? Nëpër cilat filtra u dashtë të kalonin dhe a ishin këta filtra të Lidhjes së Komunistëve të Jugosllavisë, Lidhjes së Komunistëve të Kosovës, a ishte filter i UDB-së apo i të gjithave së bashku? Këtë çështje nuk është vështirë për ta konkluduar, aq më tepër kur këtë e dëshmon vetë puna dhe raportimet e korrespondentit Jusuf Buxhovi nga Boni dhe jo vetëm kaq… (Vazhdon…)
“Misioni B” i Jusuf Buxhovit përmes të ashtuquajturit roman “Dosja B” (XV)
Buxhovit sërish i dhemb zemra për shtypin ilegal në Gjermani Rreth botimit të shtypit ilegal në Gjermani, gjatë kohës kur Buxhovi ishte korrespondent i “Rilindjes”, Buxhovi në këtë libër shkruan: “Të alarmuar për një fushatë të tillë që zhvillohej në një shtet demokratik siç ishte Gjermania (pra harron të thotë Gjermania Perëndimore) ku liria e fjalës së lirë mbrohej me ligj, nga Prokuroria Gjermane ishte kërkuar që fletushkës t’i ndalohej shpërndarja në Gjermani, ndërsa ata që qëndronin mbrapa saj të ndiqeshin penalisht”. Për logjikën moniste të Buxhovit janë bërë ankesa edhe në Gjermani që të ndaloheshin botimet e gazetave që ky i quan fletushka, dhe jo vetëm kaq, madje është kërkuar që ndaj atyre që qëndronin prapa gazetës të ndiqen penalisht. Nuk është çudi që Buxhovi këtë çështje e ka bërë me fanatizëm, sepse e para ai ishte korrespondent i besueshëm i “Rilindjes”, anëtar i Lidhjes së Komunistëve të Jugosllavisë, dhe njëri që ka ndjekur veprimtarinë e shqiptarëve nëpër klubet ku rrinin shqiptarët, në mesin e tyre edhe të Jusuf Gërvallës si dhe shokëve të tij. A ka nevojë njeriu me dije modeste mesatare të komentojë thënien e Buxhovit se “Ndeshja e ashpër” e “Rilindjes” me propagandën enveriste dhe telallët e saj në perëndim nuk ishte as e re e as e rastit? Ajo shfaqej nga mesi i viteve 70-ta dhe do të vazhdojë deri në vitin 2000”… Ç’t’i thuhet kësaj? Pra jugosllavizmi përkatësisht Serbia hegjemoniste në kuadër të Jugosllavisë paskësh qenë më e mirë dhe më e drejtë ndaj shqiptarëve të Kosovës sesa propaganda e shtypit ilegal të emigracionit shqiptar! Dhe këtë guxim Buxhovi, si “historian i gjithëdijshëm” merr guxim që në stilin e Sanço Panços, ta thotë edhe për Lëvizjen për Çlirim Kombëtar nga Serbia. Për të gjitha këto, Buxhovi mund të ndjejë dhembje, xhelozi, hatërmbetje, por ç’të bësh kështu e kanë “majtistët” kur nuk e pyesin Buxhovin – instrumentin e politikës jugosllave. Buxhovi si “luftëtar” i “Rilindjes”, (i paepur natyrisht) veten e paraqet edhe luftëtar, madje luftëtar të vijës së parë, sepse “meqë mbronte kursin e emancipimit dhe brenda federatës jugosllave kurs ky që pas ndryshimeve politike të vitit 1966 dhe atyre kushtetuese në vitin 1974, me barazimin e Kosovës me njësitë e tjera të federatës, atë e nxirrte nga tutela e Serbisë (kështu mendonte edhe Azem Vllasi dhe klasa politike e atëhershme e Kosovës – Vërejtja ime)”, për të vazhduar pastaj me konkludimin se “gjatë këtij zhvillimi të hovshëm ekonomik dhe shoqëror, ndonëse nuk do t’ia dalë që t’i ngushtojë të gjitha dallimet me pjesët tjera të vendit, Kosova krijoi institucionet e saj kombëtare… (duke përmendur çështje të dorës së dytë si suksese të mëdha, por assesi moszhvillimin ekonomik – vërejtja ime). Buxhovi më tej vazhdon “nga ana tjetër, lëvizja ilegale fillimisht angazhohej për një bashkim revolucionar të shqiptarëve me Shqipërinë, si dhe më vonë transformimi i saj në mbrojtje të republikës shqiptare në përbërje të republikës jugosllave, ishte ideologjik. Kjo lëvizje fund e krye ishte e ndikuar nga enverizmi dhe e lidhur me të në forma të ndryshme…”. Jo vetëm këtu Buxhovi bën kësi formulimi mish mash, me qëllim, sepse edhe atëherë, edhe sot, por edhe nesër, ideja e bashkimit kombëtar do të ekzistojë. Deshi apo nuk deshi Buxhovi. I pëlqeu apo jo kjo atij. Prandaj përzierja e kohëve në mënyrën qysh i pëlqen Buxhovit është vetëm dhunti e Dobrica Çosiqit dhe e çosiqëve të tjerë si Buxhovi. Por një gjë do e pyesnim Buxhovin, pse gjithë kjo urrejtje kaq e madhe ndaj popullit shqiptar gjatë periudhës së monizmit? E kuptojmë për kohën që i ka shërbyer titizmit, por nuk e kuptojmë në kohën e tashme përpos nëse e ka obligim…, ku detyrat duhet t’i vazhdojë domosdoshmërisht. Referimi përmes gojës e mendjes halucinante të personazhit “Vrasësi i Penduar” Buxhovi përmes gojës së personazhit “Vrasësi i Penduar” deklaron se “qërimi i hesapeve me paqësorët”, ishte detyrë parësore, ngaqë ashtu i hapej rruga rezistencës së armatosur”. Cili do që ta ketë thënë këtë thënie, por që Buxhovi e sjell në këtë pamflet të quajtur roman, vetë realiteti praktik i zhvillimit të ngjarjeve i ka demantuar, sepse deshën apo nuk deshën “paqësorët” lufta kishte për të ndodhë, ashtu siç ndodhi sepse në fakt, siç dihet, tri lufta para luftës së Kosovës kishin ndodhur në ish Jugosllavi. Po Buxhovi këtu i përsërit idetë e veta edhe përmes personazhit të quajtur “Vrasësi i Penduar” dhe i cili akoma nuk e ka kryer misonin e tij. Gjithashtu, për ‘misonarin’, Buxhovi, po përmes “Vrasësit të Penduar” “I dyshimt dhe tradhëtar shpallej kushdo që nuk ishte future nëpër burgjet serbe gjatë viteve të 50-ta, 60-ta dhe veçmas gjatë viteve të 70-ta dhe 80-ta…”! Konkludim të tillë nuk mund të bëjë as edhe një njeri me keqdashje të qëllimtë. Por Buxhovi, përmes “Vrasësit të Penduar” e bën këtë përjashtim, ndonëse një konkludim të tillë, një njeri me mendje të shëndoshë nuk mund të bëj. Pra, a duhet komentuar më tej kjo thënie e bluar kaq trashë? Cili njeri, për cilën periudhë e ka thënë një gjë të tillë, se ‘tradhëtarë’ janë të gjithë ata që s’kanë qenë nëpër burgje? Por Buxhovit kjo i duhet. E din Buxhovi pse i duhet! E fatmirësisht ka edhe njerëz të shumtë që tashmë e dinë pse i duhet kaq shumë Buxhovit, dhe çfarë ka Buxhovi që kruhet kaq shumë rreth termit “tradhëti”? Shpifjet edhe për shkollat gjatë luftës Buxhovi më tej potencon përmes gojës së po të njëjtit personazh, edhe këtë, për shkollat dhe zhvillimin e mësmit gjatë luftës “Të pa mbyllura kishin mbetë vetëm shkollat që punonin disi, por tashmë nën mbikqyrjen e komisarëve, të cilët kishin marrë me i kontrollue edhe tekstet shkollore si dhe planprogramin. Nëpër disa shkolla “Komisarët politik”, krye në vete ia dolën me i heqë nga programi shumë autorë të njohur dhe vepra të tyre me arsyetimin se “për tradhëtarët dhe titistët nuk duhet me pasë vend nëpër shkolla…”! Pra për logjikën e Buxhovit në kohën kur luftimet zhvlloheshin në Kosovë, paska pasur njeri, të cilit i ka shkuar mendja edhe për zhvillimin e arsimit, përkatësisht funksionimin e shkollave, e madje edhe për t’u marrë me planprograme shkollore, e madje madje edhe me “tradhëtarët dhe titistët”… Po kush ja ha këtë çervish Buxhovit? Buxhovi si titist, as gjatë asaj kohe nuk ka qenë i përfshirë në planprogram shkollor me asnjë vepër të tij. Por në këtë pamflet Buxhovi, “Vrasësin e Penduar” e bën hero, intelektual parekselancë, ndërkohë që dihet që po ky “Vrasësi i Penduar” është në procese gjyqësore si dëshmitar në Hagë. Prandaj, qëllimisht rreth këtij far personazhi nuk po zgjatëm në këtë rast. Parullat e viteve 80-ta, Buxhovin e pengojnë edhe sot Mosdurimin e njerëzve që kanë shpërndarë parulla gjatë viteve të 80-ta Buxhovi e shpreh kështu: “… se ata që deri dje shpërndanin parulla marksiste-leniniste jashtë, dhe brenda vendit, tash me parullat gjoja për bashkim kombëtar, kanë nisë luftën vendimtare kundër intelektualëve dhe gjithë atyre që i prijnë lëvizjes kombëtare që nga viti 1980 e deri këtej…” Për Buxhovin siç shihet historia fillon nga koha kur Buxhovi ka hyrë në LDK. Sikur të mos mjaftonte e gjithë kjo për sa u tha, përpos ideologjisë majtiste, të cilën Buxhovi vazhdimisht e mban në gojë, madje edhe si parullë revolucionare nga pionerët e shokut Tito, gjatë “luftimit” të kësaj farë ideologjie të imagjinuar të tij, si aleat të “natyrshëm” të këtyre të “majtëve”, Buxhovi e përmend edhe faktorin religjioz (islami politik). Edhe Jovan Cvijiqi po të bënte kësi lloj formulimesh nuk do t’ia arrinte kaq mbrapsht dhe kaq mjegullt. Madje as Vasa Çubrilloviqi. Buxhovi klith duke përsëritur e stërpërseritur gjëra të paqëndrueshme… Nga shumëçka që u tha deri më tani, shumë gjëra janë të përsëritura, e të stërpërsëritura, herë me gojën e ndonjë personazhi, herë duke u mbështetur në ndonjë personazh tjetër, e herë duke u thirrur edhe në ndonjë shërbim si BND-ja. Nuk përjashtohet mundësia që edhe nga BND-ja të jetë “bombarduar” me informata nga ndonjë serb, pa çka se ka mundur të mbulohet nën siglën e ndonjë shërbimi. Por është e pamundur për ta besuar se BND-ja paskësh pasur mundësi të besonte se… “në radhët e këtyre aktivistëve (për LPK-në është fjala – vërejtja ime) janë infiltruar edhe militantët e enverizmit si dhe stalinistë të drejtuar nga Moska, e cila ishte e përkushtuar që atje të krijonte rrethana të cilat do t’i shkojnë përshtati, që pas vdekjes së Titos, Jugosllavia dhe Shqipëria të kthehen në sferën sovjetike”…!!! Pra këtu e ka fjalën autori për demonstratat e vitit 1968 dhe vitit 1981 për Kosovën Republikë e që kjo kërkesë qenka komprometuar se “në këtë mënyrë përkonte me politikën serbe të Beogradit ndaj kësaj çështjeje”…! Pra, për Buxhovin Republika e Kosovës paskësh pasur mundësi që ta kthente Jugosllavinë nga Moska! Ndërkohë që rrethanat po shkonin në drejtim të shkatërrimit të Bashkimit Sovjetik, gjë që ndodhi, ndërsa Serbia shpirtërisht akoma vazhdon të jetë e lidhur me Moskën. Pra, asnjë republikë tjetër ish-jugosllave, nuk u kthye nga Moska. Cila do të ishte arsyeja sipas Buxhovit që Kosova apo Shqipëria të kthehej nga Moska, kur dihet se Shqipëria nga Moska u nda qysh më 1960. E gjithë kjo propagandë siç është thënë më lartë është përtypur e ripërtypur edhe nga një gazetë në Kosovë, përmes ndonjë kalemgjiu të tipit të Buxhovit. Dhe jo vetëm kaq! Propagandë të tillë paraprakisht bënte UDB-ja, ku në shumë raste pas shkrimeve të gazetave serbe kundër UÇK-së dhe pjesëtarëve të saj, pas disa ditësh, të njëjtat mendime shpreheshin në gjuhën shqipe edhe në këtë gazetë. Dhe tashmë si maja e së keqes në mënyrë të sintetizuar, është munduar dhe stërmunduar Buxhovi ta bëjë këtë pamflet politik, për t’i thënë të njëjtat gjëra, për ta vazhduar misionin e njëjtë, me mjete të ndryshme, për qëllimin e njëjtë. (Vazhdon…)
