Qenia e njeriut, pra Mbinjeriu
(Shqiponjë, apo gjarpër)?!
Qenia e qenies time, është pra vet njeriu
Dhe qenia e njeriut, jo njeri,
Mund të jetë ndoshta;”shqiponjë, apo gjarpër”,
Këtë fare nuk e di?!
Ku do të mbetesh ti pra, i dashtuni mbinjeri?
Unë hakmarrjen kurrë s’e desha,
Andaj, as nuk do ta dua përjetë të jetëve,
Pra, në timen -tuajën, LIRI!…
Ngaqë hakmarrjen, mërin, lakminë, hajnin e jo njerëzinë
Duam që t’jua lëmë kohës e dallgëve të jetës…
Që të merren me të tërat n’përgjithsi,
nga imja-jotja dashuri!…
Ndërsa ne duhet të çlirohemi tërësisht e plotësisht
Dhe të rikthehemi krejtësisht
Dhe përsëri te i përjetshmi, Zoti ynë-
yni identitet e dinjitet: ILIRIA
Te njeriu ynë, që do të kapërcen urat e bashkimit…
Dhe harron, nënçmon, përbuzë hakmarrjen;
Jeton, kalon e ndriçon rrugën, në atë të”përjetshmen”
pra përsëri e përsëri mbetet, Mbinjeri
Vetëm dashuria e sinqertë, ajo krijuesja e realja
“Duhet të gjykoj e dënoj njerëzit,
Ndërsa arealja është e verbër e gjymtë
dhe jo e drejtë në gjykimet e saja!”…
Vetëm se njeriu dëshmitar
dhe zëdhënës i jetës, i besës dhe i shpresës…
Dhe i shumëvuajtjeve shpirtërore, emocionale e mendore;
Që mendon, gjykon e vepron mirë e mire…
Nuk duhet të thërret, vret e pret
Por, me doemos duhet punuar, duhet ndriçuar,
përparuar e rrezikuar, për vendin-Atdheun e vetë…
Për narracionin, mendimin e pa varur të thellë,
Për vizionin, gjenialitetin dhe mendimin e tij të lirë;
I shëruar tërësisht e plotësisht, nga Metafizika e hemoglobina e tij…
Tek qenia kryesore e njeriut, njeri:
Që është ky pra, Mbinjeriu…
MËRGIMTARËVE
Juve të gjithëve, Shqiptarë!
Jetë, o jetë në mërgim
Ti më ngjanë në trenat e zi si korbat
n’duhanin e keq e me t’ziun tym
Më je gjithmonë me mërzia, e me hidhërime
Vendi yt më qon peshë aty ku unë jam
Ti më je, pa t’vetmet ngushëllime,
Jetë, o jetë në perëndim!
Të gjithë juve, që na njihni,
Që na dini, e që s’na njihni;
Njerëz, fusha, male, kodra…
Të gjithë duhet, që ta dini,
Se atje juve-neve, s’na pret vatra
Juve të gjithëve, Shqiptarë!
Zërin tonë do ta ndjeni
Ne t’mërzitur, të përbuzur e udhëtarë…
Njejt si shpezët shtegtarë
Zërin tonë me plot dhimbje
Në vend të huaj, jemi t’humbur,
Jemi t’shkelur, jemi tëhuaj dhe mërgimtarë!
“Juve o njerëz një porosi nga ne
që do t’ju bëj tek ju bujë”,
Ndonëse,edhe shpezëve shtegtare;
lejlekëve, zogjve e dallëndysheve
Që fluturimin tuaj keni udhëtimin…
Me gjithë zemër e me plot mendje
Ju drejtohem e ju lutem fort:
Mos lakmoni në vend të huaj!’’
Vendi huaj është me plot dhimbje,
sakrificë, mërzia, mund e dredhi
Dëshiroj me gjithë mendje, bindje
Që të kthehem në vendlindje e n’shtëpi!
Kurbeti i ziu gur-mbeti
larg na humbi e keq na treti
Atje-këtu është larg në perëndim,
Jetë,o jetë në mërgim!
Kurbeti është e do të mbetët, “një rrugë e pa kthim”
Kudo-kurdo, gjithmonë me hidhërim,
Do t’na vdesin familiarë, miq, shokë…
Nuk do të kemi mundsi t’marrim pjesë as n’varrim!
Ku ne do të mbetemi pa njerëzit tanë,
dhe pa t’vetmin ngushëllim .
Më nguliten thellë në zemër, vajtje-ardhjet;
Nga aeroplanët, trenat, autobusët rrugëve për udhëtim!…
Jetë o jetë në perëndim
Nuk e di si s’gjejmë shpëtim?
Duhet pasur të gjithë një synim-qëllim
Për të gjithë Shqiptarinë, unikët për njerëzim!
Gjermani,Viernheim: 07.02.1997.
