KOHË E PA KOHË
Çfarë kohe na erdhi, asgjë më nuk ka lezet
Më as gëzimi nuk është gëzim as festa- festë
E fjala Besë, moti ka shkuar për rrush
Më as dasmat nuk bëhen me krushq
U përdhos tradita u përdhos shenjtëria
Në vend dashurisë na sundon mëria
E shpresa thonin vdes e fundit, vallë paska vdekë
Pas vdekjes së shpresës askush më nuk ka mbetë
Jemi zhytur deri në fyt në fekale antivlerash
Jetojmë në llum si në kosh plehrash
Më fëmiu se respekton prindin as vëllau vëllanë
Po deshe të ngresh fjalën përfundon në bela
Jemi në hall në një kohë të pështirë
Duke prit se një ditë, kot, do të bëhet mirë
Çdo gjë në jetë e marrim me karar
E ne si ajo thënia, prit gomar sa të mbijë bar…
Ndonëse poetët…
(Duke i ruajtur ëndrrat e tyre;
Të dehur e të etur për njerëzi…)
Ndonëse, në ndonjë dhomë të mikut tuaj të mirë
nuk sheh ndonjë bibliotekë, libër,
ndonjë shishe me verë, ose me raki;
Dijeni fare mirë se aty, në at dhomë, shtëpi:
“Nuk ka dije, kulturë, civilizim;
kultivim, shkollim, por edhe as dashuri…!”
Filozofia popullore, por edhe poetët dikur do të thonin:
Ndonëse gjithashtu, edhe nëse shihni ndonjë dritë,
aty afër mbas mesnate në ndonjë shtëpi;
“Dijeni fare mirë, se aty është ndonjë poet, kontabilist;
Apo janë duke ruajtur ndonjë kufomë, të ndonjë gruaje, apo burri?
Për hire të shpirtit të saj, ose të ti!”
Tani më në këtë kohë të mendimit e të përparimit njerëzorë
Fatmirësisht, që shumica kufomave po ruhen në murge
Me një respekt e kulturë të lartë sinqeriteti e dinjiteti
Ndonëse, gjatë jetës së ndonjë personi të bindur, ose jo më kot
Nuk ka asnjë njeri në këtë jetë-botë; Pa kusure, ngarkesë, apo borxhe!…
Njëkosisht, me një xhelozi të pa parë e të pa dëgjuar gjer më tani
Ndonëse, vetëm poetët i ruajnë ëndrrat e tyre të përjetshme
Për mos me ju vdekë kurrë, për çdo grua, fëmijë të rritur e burrë…
Edhe pse tërë jetën e tyre janë përndjekë, dhe kanë hekë, si gjarpri ndër gurë!..
Të dehur njerëzisht e shpirtërisht me gotat e verës duke pi
Shpeshherë me birra, por ndoshta edhe me raki!
Qe besa, edhe pse në jetë e për jetë, për një realitet të vërtetë;
vetëm me një dashuri dhe për dashuri!…
Poetët sigurisht munden me qenë zgjuar gjithmonë
Duke i ruajtur ëndrrat e tyre nga vdekja!
Që me të vërtetën e tyre, të përparimit e të njerëzimit,
shpeshherë kanë për të mos vdekur kurrë!…
add a comment
