Mehmet Bislimi
…në atë godinë të madhe, ku dera gjithherë ka qëndruar hapur, atdhedashës, miq e dashamirë
të shumtë, kanë hyrë e kanë dalë pa pushim. Kjo nuk duhet të nënkuptoj më shumë se sjelljen e devotshme njerëzore për të nderuar zakonin e pashkruar, respektin e brendshëm shpirtëror, që nuk preket me dorë, por që shihet me sytë e shpirtit.
Me dëshirën e madhe, jemi përpjekur për të nderuar miqtë dhe shokët, njerëzit e denjë, kaq dhe vetëm kaq, pa asnjë interes tjetër. Vërtetë, ju nuk e ndjenit këtë, për shkakun e thjesht se ishte pozita dhe rrethanat që ju kishin shpërfytyruar nga rruga e tokës ku përditë ecin dhe takohen mes vete njerëzit e thjeshtë! Tani më, ne edhe pa ju, nuk jemi veshur me të zeza nga frika e së ardhmes së zymtë… Jo, ne ishim dhe jemi me syrin pishë, të paktën ne, me numra të vegjël, por me zemër të madhe si dikur, dhe dikur ishim të paktë në numra, por ne bënim shumëzimin e tyre me guxim e vendosmëri. Në asnjë çast, në asnjë kohë, nuk na ka mbërthyer hija e padukshme e trishtimit, që mund të ishte pengesë për mendjeurtët për të parë realitetin guximshëm në sy… Padyshim, edhe juve, që çdo ditë po veniteni, dhe kjo po na frikon ca, po na huton ca, po na befason ca, e keqja që iu zu, neve na zhgënjeu përfundimisht, njëkohësisht pjesën tjetër i entuziazmoi pafundësisht… Dy pole me ngarkesë të të njëjtave elektrone, që nuk mbajnë më, që ndeshen dhe refuzohen me njëra-tjetrën pafundësisht!
Ata nuk po presin askënd, ngase në konakun e zemrës së tyre nuk kishin lënë më vend për bujari, megjithatë shumë njerëz, atdhedashës, shokë, miq e dashamirës po hamendeshin për t’ua dhënë lamtumirën e fundit… Kjo hamendje kishte një bagazh të madhe hipotekash shpirtërore, ta themi shqip; hipotekë sa mali i madh! Ishin jo pak vite të vuajtjes së përbashkët, jo pak përpjekje për të bërë atdheun tonë të lirë, të mirë, të begatshëm, ku krenaria kolektive dhe individuale do të ishte e pacenuar, ku do të kishte vend për secilin që kishte bartur barrët e dhimbjes së atdheut mbi shpatulla. Patundshëm, me bindje se ky përkushtim nuk do të shpërfillet, nuk do të vritet, nuk do të përçmohet…, po, mbase ata po flinin, kur të tjerët po rrinin zgjuar, mbase ata ishin të qetë kur të tjerët ishin shumë të shqetësuar, mbase ata po festonin kur të tjerët po vuanin, mbase ata po gëzonin kur të tjerëve gëzimi u kishte ngrirë në buzë, mbase ata po qeshin kur të tjerëve loti u kishte ngrirë në cepin e qerpikut, ata kishin harruar, apo hiqeshin sikur kishin harruar një kohë jo të largët kur së bashku kishim ndarë një kothere buke, një pikë gazi e një pikë loti, një këngë burrash e një grusht baroti!…
Nën peshën e një mali vuajtjesh e përpëlitjesh, nën kërcënimin e dhëmbëve të ashpër të kohës së pakohë, po ju prisnim, pas një mungese të gjatë rekuiemi, po ju prisnim ngase vet ju kishim ngritur… Jo, ju nuk bëtë më shumë veç se shkëputjen e luleverdhave edhe ashtu të vyshkura nga koha e bjerrjes që përfundoi në krihët e një hidhësie të urryer nga vjetërsia e bojës së saj.
Pamohueshëm, ata gjithandej i kishte kapluar nostalgjia për të futur në lojën e madhe valltarët e çorientuar në atë kohë të pakohë, rrethuar me një armatë servilësh, të cilët ishin ranguar në hierarki deri në maja, – po nga këto maja, armata e servilëve të tërë, atkinë po ua lodrojnë!… E saktë, një pjesë e madhe admiruesish ishin përmalluar, po aq sa edhe trishtuar nga pritja e gjatë për t’ju parë tok… Muret e shtëpisë me dritare të vjetra si sytë e mplakur po aq padurueshëm po ju prisnin për t’ju parë rrugicave me kalldrëme të qytetit tonë, që ishin zvogëluar e rrudhur nga mungesa e dukjes suaj andej pari, thanë se këngët e zogjve u prenë në mes, tek dëgjonin këngët e korit të korbave, bari i dha fund blerimit, për t’i lënë kësaj vere një fund, që as kush nuk e kishte pritur e imagjinuar. Ju, keni ikur nga njëri-tjetri; keni ikur vet dhe nuk ju ka ndjekur askush, kjo po na vret, mungesa juaj për Nëntor, Vit të Ri, Pavarësi dhe evenimente tjera, po na vret, po na godet, do të na rëndoj- për habi, disa të tjerë, i gëzoi fort!
Heshtje, heshtje; ata tani do heshtin, por zëri i tyre, jo, jo nuk do të heshtë për jetë. E habitshme sa, po aq absurde, e shara e një soj sorollopi, po dëgjohet kudo e për ditë nëpër shkrolat shqiptare, me shtyrjet e yshtjet, me shqelmat e tyre derdhur mbi kurrizin e tjetrit, që sot është i pamundur. Vallë, kush kishte besuar së i gjithë ky mllef do të derdhej një ditë brenda sojit shqiptarë?! Mos qoftë e thënë, por oguri i zi ka zënë vend të madh në shpirtintonë. Burrat e dheut, që dikur ishin përreth jush, sot nuk po ndihen si të tjerët, ata po ndihen të vegjël e të pamundur, të strukur e bërë shuk, me sy të skuqur nga dhembja e zemrës për ikjen tuaj nga toka e bukës në kohët e dimrit të madh!… dhe grupimi tjerët, që me zemër të ngrirë, pritën këtë ikje kaq gjatë, duke u dëshiruar të gjithë juve rrugë në theqafje… ky absurditet shqiptar në faqen e borës së zezë, kësaj po i gëzohen të tjerët, madje u krijon hapësirë të bollshme për rrugëtimin e tyre drejt qëllimit final.
Nuk e di nëse konstatimi im është i saktë, se të gjithë ne, nuk bëjmë dot pa ju, apo se: të gjithë ju nuk bëni dot pa ne, dhe nëse ne bëjmë pa njëri-tjetrin, atëherë kalaja jonë e dikurshme paska qenë ngritur mbi themelet e gënjeshtrave dhe pabesive, gjë të cilës nuk jam i prirur t’i besoj, po aq sa bashkëveprimtarët tuaj më nuk po kuptojnë, nëse kjo është e vërteta e mos qoftë, një armatë e tërë servilësh po jargojnë!… Të heshtur për rreth jush, miq, familjarë, farefisi, shokë, bashkëpunëtorë, bashkëveprimtarë, luftëtarë të lirisë, atdhedashës të denjë, qytetarë e dashamirë të shumtë, patriotë të tërë, që mbetëm pa fjalë!
02-12-2020
