ngarkuar mbi kurrizin tonë
vitet
për ditë po rritën
po shtohen
në kujtesën tonë mbetën
bëmat që ikën
bëmat që kalëruam
vite që nuk mund të peshohen
peripeci jete
që për ditë po shtohen
sa ishim të rinj e të fortë
nuk e vlerësuam kohën
kohën që na iku ndër duar
o zot sa jemi penduar
iku e nuk kthehet më
përballje e plasur në sfondin e verdhë
tek liria e shumëkërkuar
lini hapur
mos e mbyllni atë derë
kush di të qetësojë shpirtrat e trazuar
shpërndarë në qindra pjesë
mbi copat e prera të jetës
moshë dhe vite
si në ëndërr
kohë në ikje
njerëzit në pritje
për të parë njeri tjetrin në sy
me admirim a trishtim
ti mua
dhe unë ty
në udhëkryqet e kësaj bote
megjithatë nuk ishim vetëm dy
1 Maj 021
add a comment
