Lindja e Mesme rrezikohet nga thatësira e plotë

Anijet që dikur transportonin turistët nga ishujt e vegjël në Liqenin Urmia të Iranit dhe anasjelltas sot rrinë të ndryshkur, të paaftë për të lëvizur, në atë që po bëhet me shpejtësi një fushë e kripur. Vetëm dy dekada më parë, Urmia ishte liqeni më i madh i Lindjes së Mesme, ekonomia e tij lokale një qendër turistike e lulëzuar e hoteleve dhe restauranteve.

Shkatërrimi i liqenit të Urmisë ka qenë i shpejtë. Ai është përgjysmuar në madhësi – nga 5.400 kilometra katrorë (2.085 milje katrorë) në vitet 1990 në vetëm 2.500 kilometra katrorë (965 milje katrorë) sot – sipas Departamentit të Mbrojtjes së Mjedisit të Azerbajxhanit Perëndimor, një nga provincat iraniane ku ndodhet liqeni. Tani ka shqetësime se do të zhduket plotësisht.

Rajoni ka qenë dëshmitar i thatësirës së vazhdueshme dhe temperaturave aq të larta saqë ato mezi janë të përshtatshme për jetën njerëzore. Duke shtuar ndryshimet klimatike të keqmenaxhimit dhe përdorimit të tepërt të ujit, dhe parashikimet për të ardhmen e ujit këtu janë të zymta.

Disa vende të Lindjes së Mesme, përfshirë Iranin, Irakun dhe Jordaninë, po pompojnë sasi të mëdha uji nga toka për ujitje ndërsa kërkojnë të përmirësojnë vetë-mjaftueshmërinë e tyre ushqimore, Charles Islanda, drejtori global i ujit në Institutin e Burimeve Botërore (WRI) , tha CNN.

“Ata po përdorin më shumë ujë sesa është në dispozicion në mënyrë rutinore përmes shiut. Dhe kështu nivelet e ujërave nëntokësorë po bien rrjedhimisht sepse ju po nxirrni ujë më shpejt sesa po rimbushet nga reshjet,” tha ai.

Pasojat që uji bëhet edhe më i rrallë janë të tmerrshme: Zonat mund të bëhen të pabanueshme, tensionet mbi mënyrën e ndarjes dhe menaxhimit të burimeve ujore si lumenjtë dhe liqenet mund të përkeqësohen, mund të shpërthejë më shumë dhunë politike.