Jusuf Gërvalla:
TI ISHE I VETMI PROMETE I GJALLË DHE TË RRËMBYEN…
në secilin hark të kohës fle nga një fjalë
e zgjohet nëpër motet trishtuese si zgjohet batica
nëpër kriporet e botës nëpër kepe të shpresave
nëpër pirgjet e rrëzuara nëpër të gjitha shtigjet
asnjë njeri lule asnjë lule njeri nuk lindet
edhe dielli pret lindjen tënde edhe shiu të rigojë
është një bërrakë kjo botë është një bërrakë planeti
plot hurdha ujërash që s’ecin përplot humbella
plot pusi ujqish përplot fjalë pelimi
është një fushë beteje një apokalipsë
dhe pret një kopsht t’i rritet bari prej fjalës sate
dhe pret një ujëvarë të degëzohet prej qielli në tokë
për gjeneralët e zi gjithmonë ka pasur bukë kjo botë
dhe s’ka bukë për poetët si ti pos varre
është dashuri kjo botë rritet prej fjalësh tuaja
si të paska zbritur në ballë tërë nuri i yjeve
mund të ngjajë të zgjohet orkida e butë e fjalës sate
ti do ta këndellësh botën me fjalën prej buke
liri ish poezia jote dashuri emri yt
mesdita më e ndritshme dhe pala më e bukur e tokës
kur zgjohet gjithë fauna e flora uji e algjet
e t’i këndojnë këngët tuaja e të thurrin ditirambe
cili ishte i plaguar: kaprolli apo ti më vetull
ti ishe si shevari më i njomë ti ishe ylli polar
secili dashnor në fjalën tënde ka imagjinuar nimfën
secili ushtar në fjalën tënde ka pritur fundin e luftës
secili pirg i lartë në fjalën tënde ka pritur t’i ecë ora
secila shkretëtirë e botës në fjalën tënde ka ndier shije uji
secili dru në mal ka pritur të gjelbërohet nga vera jote
po ti si sofër solemne në gazmendin e botës u shtrove
për varfanjakun e uritur diku buzë Andeve jetike
për indianin e regjur në kamxhik gjahtarësh të skalpit
për nënën e mjerë që përpin pezmin kur s’ka gji për fëmijën
ti ishe i vetmi Promete i gjallë dhe të rrëmbyen
kolosët që i ke miq të fjalës që janë mes nesh po s’frymojnë
dhe vlon përsëri uji e ngrin në Alaskë
prej detit tënd dalin sërish polipe e algje të blerta
mes rrugëve të planetit ndonjë shtegtar poet si ti
ndonjë hije tjetër ndonjë fjalë ngushëllimi
në sallat e ngrohta do të recitojnë nën strehë zogjtë
sepse në secilin hark të kohës fle nga një fjalë
dhe zgjohet nga një fjalë ndër mote trishtuese si zgjohet batica…
a ikën lejlekët e verës sate vërtet apo e gjithë kjo frymon
mes gishtërinjve tanë mes mrumeve të dheut mes nesh
i gjallë përsëri si fjala i madhëruar përsëri si vepra
secili njeri që dashurohet sonte bie të prehet me emrin tënd
secili njeri që ëndërron sonte ka rrugë të largëta
secili njeri që zgjohet sonte në gojë ka emrin tënd
po ti qëndron mes lulesh as tokën e premtuar s’ta dhanë
re diku ka edhe qiell edhe yje edhe xhevahire edhe ti je
në fjalët e Lorkës në turmën e shqetësuar kokë pirgu
secila rrufe mbi ty bie çdo dafinë për ty thuret
asnjë ditë më e gjatë se vrgu yt për liri
se ja si të ka zbritur në ballë gjithë nuri i yjeve
mund të ngjajë të zgjohet përsëri orkida e fjalës sate
për t’i marrë gjithë lulet për t’i tretur gjithë brengat
t’i rrëzojë gjithë kështjellat dhe zogjtë e plumbit në qiell
t’i rrëzojë të gjithë tymtarët e armëpunishteve
e t’i ndalë lumenjtë në strofuj hidrocentralesh të larta
se fjala jote bën çudira lules i jep ngjyrë
ngjyrave u jep shkëlqim amshimit kuptim lirie
po ti ja si rri mes kujtimesh tingull mes fjalëve plot lyrë
ja si rri i gjallë në duart e secilit si përmendore
add a comment
