Me këtë letër dua të shpreh nderimin tim të thellë për Ju: burra, gra dhe fëmijë, viktima të një padrejtësie historike, viktima e të qenit shqiptar në tokën shqiptare. Ka disa ditë, mbase disa javë që në rrjetet sociale dhe në internet jemi gjendur përballë numrit 1637 në fotografitë e profilit, në faqet e facebook-ut ose në Instagram, të gjitha të lidhura me Kosovën dhe për Kosovën shqiptare. Asnjë botim shpjegues akoma, vetëm kjo shifër: 1637! Publikimi, me një sfond të zi sugjeron megjithatë një imazh të errët të asaj që kjo shifër mund të zbulojë. Kuptojeni, kur doni një përgjigje, dhe askush nuk ta jep, e merrni atë, ose të paktën përpiqeni ta merrni, sepse është padyshim një nga ndjenjat më të këqija që dikush mund të ketë si individ, injorancën. Pra, çfarë e lidh Kosovën me këtë numër, çfarë mund të nënkuptojë ky numër? Një datë? Jo, asnjë ngjarje këtë vit nuk është interesante. Një orë, duke e prerë numrin përgjysmë? Jo 16:37. Në funksion të publikimeve dhe njerëzve që ndajnë faqet dhe që e mbajnë këtë numër simbolikë në fotot e profilit të tyre, nga komuniteti që ndjek këtë figurë. Ne mund ta lidhim këtë figurë me një ngjarje historike, atë të një lufte, një gjenocidi, atë të dy popujve, të një konflikti gjeopolitik, etnik dhe kulturor, por edhe më shumë, ne mund ta lidhim këtë shifër me atë të mijëra jetëve të kthyera përmbys. Vjedhja e mijëra jetë të grave, fëmijëve dhe burrave. Kjo shifër, megjithatë, mbetet, pas kaq shumë kualifikimesh te tmerrshme, një përfaqësim i dobët i terrorit dhe dhunës që njeriu mund të bëj ndaj njeriut. Por, së fundmi, pas këtyre fjalive të gjata ne ankth dhe në pritje për një përgjigjje, 1637, është figura, pa dyshim e pasaktë, por përfaqësuese e individëve, burrave, grave dhe fëmijëve, ende të zhdukur që prej gjenocidit serb ndaj shqiptarëve, që prej kësaj, këtij “spastrim etnik”, që nga “Lufta e Kosovës”, quajeni si të dëshironi, megjithatë do të mbetet ajo që është, dhe ne mund të lejojmë ta marrim shembull thënien e Abraham Lincolnit: “Historia e mban mend betejën, por ajo harron gjakderdhjen. Ajo që historia mban nga kjo, për sa kohë që ruan çdo gjë, do të jetë vetëm një pjesë, një pjesë e gjymtuar e së vërtetës”. Historia do ta mban mend. Në përmbledhje, (nëse mund të përmbledhim ngjarje të tilla) dhe për të rikontekstualizuar: Kjo masakër e ky gjenocid ndaj shqiptarëve ndodhi në vitet e trishtuara 1998 – 99, në këtë rajon kaq të lakmuar, në këtë «fuçi baroti të Ballkanit», që është gadishulli Ballkanik dhe veçanërisht konflikti shqiptaro-serb ne rajonin e Kosovës shqiptare. Kjo shifër kërkon një përgjigje, është pyetja që s’u ndahet familjeve dhe të afërmve të këtyre personave të zhdukur, është vuajtja më e keqe se vdekja, ajo e humbjes së një të dashuri. Këto fjalë perpiqen të shprehin vuajtjet e bashkëkombasve tanë, këto fjalë, perpiqen të paraqesin një “luftë të heshtur” e cila, edhe sot, mbetet e panjohur për publikun e gjerë. Këto pak fjalë në asnjë mënyrë nuk bëjnë një akt të analizës historike ose gjeopolitike të këtij konflikti, duke mos pasur, për më tepër, kualifikimet e kërkuara për t’u lëshuar në një analizë të këtij lloji por, këto pak fjalë, përkundrazi veprojnë si një “letër publike për botën” nga cilat përpiqemi të përfaqësojnë dhimbjen e djemve, nënave, motrave, vajzave, grave dhe burrave, të cilët edhe sot, nëse i pyetni se ku janë të afërmit e tyre, nuk mund t’ju përgjigjen, sepse kjo përgjigje mungon e po mungon… Ajo i mungon drejtësisë, na mungon neve si popull, por mbi të gjitha i mungon historisë për të rikthyer të vërtetën . N. B. Dhimbja mbetet një burim i mirë frymëzimi, hija e zezë e së kaluarës tregon drejtimin e stilolapsit. Plagët qëndrojnë të hapura, të thella, në lëkurën e popullit shqiptar.
LETTRE OUVERTE AU MONDE [FR] Cette lettre pour exprimer mon plus profond respect à vous, hommes, femmes et enfants, victime d’une injustice de l’histoire, victime d’avoir été albanais en terre albanaise.Il arrive que, depuis plusieurs jours, peut être semaines, sur les réseaux sociaux, beaucoup se retrouvent face à ce chiffre, sur des photos de profil, des comptes, des pages, tous reliés au kosovo. Aucunes publications explicatives pourtant, seul, au milieu de rien, ce chiffre, 1637. La publication, sur fond noir, laisse pourtant entrevoir une image sombre de ce que ce chiffre pourrait révéler. Comprenez, lorsque l’on veut une réponse, et qu’on n’arrive pas à l’avoir, on l’obtient, ou du moins on essaye de l’obtenir, car c’est sans doute l’une des pires sensations que l’on peut avoir en tant qu’individu, l’ignorance. Alors, on se demande, qu’est-ce qui relie le Kosovo à ce chiffre, que peut bien signifier ce chiffre ? Une date ? Non, aucun événement de cette année n’est intéressant.Une Heure en coupant le chiffre en deux ? Non. 16 :37 En vue des publications et des personnes qui partagent les comptes représentants ce chiffre et qui portes sur leurs photos de profils celui-ci, de la communauté qui suit ce chiffre. Nous pouvons relier ce chiffre à un événement historique, celui d’une guerre, d’un génocide, celui de deux peuples, d’un conflit géopolitique, ethnique et culturel, mais plus encore, nous pouvons relier ce chiffre à celui de milliers de vies bouleversées, enlevées, à celui de milliers d’hommes, d’enfants et de femme. Ce chiffre, reste pourtant, après autant de qualification une faible représentation de la terreur et de la violence que l’humain peut susciter envers son égal. Mais enfin, après ces longues phrases d’angoisses, d’attentes, 1637, c’est le chiffre, sans doute inexact, mais représentatif, d’individus, d’hommes, de femmes et d’enfants, toujours portés disparus depuis ces événements de guerres, depuis cette “guerre humanitaire”, ce “nettoyage ethnique”, depuis la « Guerre du Kosovo », appelez-le comme vous le voulez, pourtant il restera ce qu’il est, et nous pouvons nous permettre de reprendre Abraham Lincoln sur ses termes : “L’histoire se souvient de la bataille, mais elle oublie le sang répandu. Ce que l’histoire retiendra de cela, pour peu qu’elle retienne quelque chose, ne sera qu’une partie, une infirme partie de la vérité “Effectivement, l’histoire se souviendra…. En résumé, (enfin si l’on peut résumer de tels événements) pour recontextualiser : Ce massacre eu lieu en la triste année de 1998 dans cette région si convoitée, cette poudrière des Balkans qu’est la péninsule balkanique et particulièrement le conflit albano-serbes de la région du kosovo.Ce chiffre, il réclame une réponse, il est la question qui hante les familles et les proches de ces portés disparus, il est la souffrance, pire que la mort, celle de la perte d’un proche.Ces mots, pour essayer d’exprimer la souffrance de nos concitoyens, ces mots, pour (essayer) de mettre en avant une “guerre silencieuse” qui, aujourd’hui encore reste méconnu du grand publique. Ces quelques mots, ne faisant nullement acte d’analyse historique ou géopolitique de ce conflit, n’ayant, en plus pas les qualifications requises pour émettre une analyse de ce type, mais, ces quelques mots, faisant plutôt acte de « lettre ouverte au monde » pour essayer de représenter la douleur de fils, mères, sœurs, filles, femmes, qui aujourd’hui encore, si vous leurs demandez ou se trouve leurs proches disparus, ne pourraient vous répondre car cette réponse manque, elle manque à eux, elle manque à la justice, elle nous manque, mais par-dessus tout, elle manque pour rétablir une vérité historique. N.B. La douleur reste une bonne source d’inspiration, dont les zones d’ombre du passé montrent au stylo la direction. Les plaies restent ouvertes, profondément, dans la peau du peuple albanais. https://www.facebook.com/1637.ks
