NJË VIZITË NË TIRANË DHE AMBASADORJA AMERIKANE TRACEY ANN JACOBSON
Të pagjeturit dhe lotët e krokodilit në Kuvend, apotheoza e presidentit, zgjedhjet, vrasja e Klodian Rashës, Vjosa Osmani dhe vizita e saj në Tiranë janë vetëm disa nga temat që mund të preken këtë herë, pa i anashkaluar as mergimtarët të cilët po ia kthejnë gjallërinë Kosovës, por edhe dike vetë prania e tyre po e mbytë duke ia „zënë frymën“ dhe „ngushtuar hapësirën“, të cilën ai dikushi po e sheh vetëm për të vetën.
Nga shkrimi im i fundit i publikuar këtu në Gazetën Lëvizja e deri sot janë zhvilluar aq shumë ngjarje sa që është vështirë të përfshihen të gjitha, por këto të mësipërmet nuk mund të jenë të anashkalueshme.
I
Të thuhet se të pagjeturit, rreth 1600, janë plagë në trupin e kombit tonë që kullojnë gjak, është e tepërt se vërtetë edhe është kështu, por jo për secilin dhe jo kudo. Para pak ditësh u zhvillua një debat në Parlamentin e Republikës së Kosovës, në të cilin u derdhën aq shumë lotë krokodili, përjashto familjarët e goditur drejtpërdrejtë, sa që ishte rrezik të mbytëshin ata që nuk dinin not, në lumin e atyre lotëve. Por, ata ishin vetëm lotë krokodili dhe asgjë më shumë. Të pagjeturit vërtetë nuk janë viktimë e këtyre lotëderdhësve, shumica e të cilëve për të dytën apo të tretën herë janë në parlament, por janë viktimë e harresës dhe injorimit të tyre, e pranimit të lëshuarjes në bisedime me Serbinë pa thënë asnjë fjalë të vetme për fatin e të pagjturve, madje jo vetëm kaq por edhe injorimin thjeshtë të kërcënimeve nga zyrtarë të lartë serbë për ata që tregojnë se ku gjenden varrezat masive dhe të zhdukurit. Janë viktimë edhe e bashkësisë ndërkombëtare, e cila merret me Kosovën dhe Serbinë, gjithësesi duke i matur gjërat me dy kute.
Dikush duhet t’i thotë, jo Serbisë por Bashkësisë Ndërkombëtare JO, nuk do të ketë asnjë bisedim, asnjë marrëveshje me Serbinë pa ditur për fatin e të pagjeturve, pa i kthyer ata në atdheun e tyre ku qe më shumë se 20 vjetë i presin varret e hapura, ku më shumë që njëzetë vjetë nënat, etërit, vëllëzërit e motrat në varrezat e zbrazta dërgojnë buqeta lulesh!
Kjo JO nuk duhet të jetë kusht, por duhet të jetë parakusht, pa të cilin nuk bërë hapin para!
II
„Misër! Misër!
Në shekullin e njizetët s’ka apoteoza perëndìsh, por ka apoteoza misri.
Bjeshkët t’ona, qi dikur qenë lteret e apoteozave perëndìsh, sot janë lteret e
apoteozës së misrit…“ Por, tani nuk jemi më në shekullin e njëzetë. Tani jemi
në shekullin 21-të, madje për disa ditë po i lëmë dy dekada pas dhe po e
fillojmë të tretën, duke pasur apoteoza tjera. „President! President!“ – është
njëra nga ato apoteoza. „President! President!,
– ose vendi shkon në zgjedhje!
„Ne jemi të gatshëm për zgjedhje nëse nuk gjendet një konsenzus për
presidentin…“
Ky ose ai duhet të jetë president, këtij apo atij i
takon presidenti, kjo apo ajo duhet ta ketë presidentin, janë shprehje këto që
i dëgjon njeriu shumë shpesh nëpër debate televizive me analistë e politikanë
që janë bërë për kuku!.
„President!, ose vendi shkon në zgjedhje!“
Jo President!, ose vendi shkon në zgjedhje, por vendi të shkojë në zgjedhje e pastaj të vije presidenti.
Jo president përmes pazaresh politike në kurriz të vendit e popullit, por president të dalur nga populli, përmes votës së lirë.
Mjaft më vendin peng! Vendi t’i kthehet sovranit e sovrani ta zgjedh presidentin!
III
Një vrasje tragjike, krejtësisht e panevojshme, vrasje që në asnjë mënyrë nuk do të duhej të ndodhte, por ja që ndodhi, i trazoi shpirtërat në të dy anët e „trarit“ por disa sikur pritën që të ndodhte një tragjedi e tillë dhe pastaj të hidheshin në sulm si çakejë për përfitime politike, pa i përfillur as thirjet e të atit të Klodian Rashës, i cili edhe tha, mbështetur në disa shkrime gazetash „Po na i shtoni dhimbjet!“
Vrasja ishte krejtësisht jonjerëzore, por edhe përpjekjet për perfitime politike prej kësaj tragjedie akoma më jonjerëzore.
Pa dashur të bëjë krahasime dhe t’i hy në hak Klodian Rashës, për vrasjen e të cilit edhe unë ndjehem thëllë i lënduar, i pyes ata çakejë që u përpoqën të përfitojnë prej kësaj tragjedie, çfarë ndodhi me aktorët e 21 janarit, ishin ata të bijtë e dikujt, prindërit e dikujt, vëllezërit e dikujt apo nuk ishin?
IV
Një vizitë në Tiranë, e cila nuk do të duhej të ishte e çuditshme, por ja që na doli e tillë.
Shkoj Vjosa, ud e Presidentit në Tiranë, por a e mori vesh kush se pse shkoi: për të defiluar, për të mbajtur loxhe, për të shitur mend, për t’i përfaqësuar dajallarët e saj, për rolin e të cilëve tani më u mor vesh se kush ishin dhe pse e kur ishin dënuar, apo për të futur pyka në mes Tiranës dhe Prishtinës apo edhe vetë brenda përbrenda Tiranës?
Të thuash se Shqipëria s’ka bërë gjë për Kosovën, siç tha Vjosa jonë, do të duhet të jeshë fare i handakosur ose i qurosur se i paditur po se po!
Njëqind çekiça vetëm një majë thumbi qesin, prandaj për të mos u zgjatur më shumë me këtë, bëmave të saj në Tiranë asgjë nuk do t’i shkonte më mirë se thënja e ambasadores amerikane Tracey Ann Jacobson: „E keni dhjerë punën!“ Nga kjo thënie Ambasadorja Jacobson nuk e pat përjashtuar Vjosën por e pat lënë bashkë me ata që e patën dhjerë punën, dhe
për fatin e keq dhe turpin tonë Vjosa edhe këtë herë e dhjeu punën!
V
Afrimi i festave të fundvitit bëri që mërgimtarët t’ia kthejnë gjallërinë e munguar prej një viti Kosovës. Mirëpo, dike prania e mërgimtarëve në atdhe po e pengon, po e „mbytë“, po ia „harxhon ajrin“ dhe po ia „ngushton hapësirën“, të cilën ai dikushi po e sheh vetëm si të vetën, ani se nuk ka bërë për atë vend as sa mërgimtari më i vonë.
Nuk mendoj se prapa atij dikushi, me nderë jush, që nuk lë fjalë fyese pa folur e shkruajtur për mergimtarët fshehet ndonjë qëllim i keq, por dëshira për t’u popullarizuar.
Është për të ardhur keq se gjithë ajo luftë kundër mërgimtarëve nuk po ia sjellë rezultatet e dëshiruara!
Më shumë se ai vetë po i popullarizohet nëna!
