Plakut
(Xheladin Gashit)
vendosmërisht rrugëtoi
mbi prushin e lirisë
me vdekjen u mat sa herë
në kopshtin e atdheut mbolli
trëndafilat e kuq
para diellit
këngë për ne përcillte ëmbëlsisht
mbi telat e çiftelisë
për ty
për mua
për brezin e ri
për të nesërmen e lirë
ku nuk do t’i vrasin të merituarit
ku nuk do të maten
të paburrat
me hijen e burrit
Plaku
gjurmët e tij la
kalldrëmeve të qytetit të vjetër
ku dikur kishte shkelur me këmbë
me peshën e tij
hequr rëndë
si asnjë peshë tjetër
gjurmë
urtie
e plakut tonë
si atë kohë
edhe sot
heshtur e pa zhurmë
punës i dilte zot
më ballin lartë
më lartë se mali
as një fjalë të ligë se tha
dashuri për atdhedashësit
fali
Plaku
para së të fliste
mendohej mirë
me dashje të tjerët nuk i lëndonte
as me të bëmat
as me fjalë
robërinë shpirtërore e kishte mundur
në mes të lëndinës
së lotëve të atdheut
vërshim lotësh të paparë
një shije e pështirë
mbi lëndinën e madhe
ku po matej burrëria
me kandar
ku vallja jonë u përgjak
Plaku asnjëherë
atdheut nuk i hyri në hak
dje
ishte po ai
edhe sot
i urti
i madhi
i miri Plak
Plaku
i djeshëm më i ri se sot
si buka jonë e përditshme
që s’na ngopë
me ju
me krenarinë tuaj
me admirimin për Dëshmorët e Kombit
nuk do të ngopemi kurrë
dje plak
sot i ri
nesër burrë
