(Naserit dhe Asllanit, shkruar nga Hydajet Hyseni, 1983, CZ – burg)
Një pranverë me plagë,
Gjëmë e gjak e vragë;
Në lule, në kurorë,
Flakë, flakë e borë…
Një zile, zëzezë,
Nuk bie, por dënesë;
Jo nuk tingëllon,
Qan, qan dhe rënkon.
Një klasë e shtangur,
Një bankë e zbrazur;
Dhe banka rënkon,
Aty dikush mungon.
Aty askush nuk ulet,
Aty-vetëm lulet.
Lule e freski,
Mbi to dhjetëra sy.
Sytë aty takohen,
Njomën, turbullohen.
Një vajzë si e hutuar,
Një grusht i shtrënguar.
E shtrëngon shaminë,
Në të lotët i bien.
Shami e qëndisur,
Ëndërr e grisur.
Lotët vajzërorë;
Flakë, flakë e borë.
Një njome e përdëllyer,
Lule prilli e thyer.
Një këngë e ujitur,
Lot zemre të zhuritur:
Qan lulja, o bo-bo,
Për lulen, o bo-bo!
Mësuesi kujdestar,
Në ballë akull e zjarr;
Bankën e lëmon,
Lotin e kafshon.
Fjalët në grykë i ngelin;
Si ta bëjë apelin!?
Jo zë, po çirrmë nxjerr,
Kur thërret Naser…!
Ku janë Naseri, Asllani, ku!?
Tërë klasa gjegj: Këtu!
Këtu!, kthehet jehona,
Këtu në zemrat tona!
Jashtë kuis një erë,
Gufon një pranverë;
Një pranverë me plagë,
Borë e flakë, e flakë, e flakë!
