Jusuf Gërvalla: Ti ishe i vetmi Promete i gjallë

në secilin hark të kohës fle nga një fjalë

e zgjohet nëpër motet trishtuese si zgjohet batica

nëpër kriporet e botës nëpër kepe të shpresave

nëpër pirgjet e rrëzuara nëpër të gjitha shtigjet

asnjë njeri lule asnjë lule njeri nuk lindet

edhe dielli pret lindjen tënde edhe shiu të rigojë

është një bërrakë kjo botë është një bërrakë planeti

plot hurdha ujërash që s’ecin përplot humbella

plot pusi ujqish përplot fjalë pelimi

është një fushë beteje një apokalipsë

dhe pret një kopsht t’i rritet bari prej fjalës sate

dhe pret një ujëvarë të degëzohet prej qielli në tokë

për gjeneralët e zi gjithmonë ka pasur bukë kjo botë

dhe s’ka bukë për poetët si ti pos varre

është dashuri kjo botë rritet prej fjalësh tuaja

si të paska zbritur në ballë tërë nuri i yjeve

mund të ngjajë të zgjohet orkida e butë e fjalës sate

ti do ta këndellësh botën me fjalën prej buke

liri ish poezia jote dashuri emri yt

mesdita më e ndritshme dhe pala më e bukur e tokës

kur zgjohet gjithë fauna e flora uji e algjet

e t’i këndojnë këngët tuaja e të thurrin ditirambe

cili ishte i plaguar: kaprolli apo ti më vetull

ti ishe si shevari më i njomë ti ishe ylli polar

secili dashnor në fjalën tënde ka imagjinuar nimfën

secili ushtar në fjalën tënde ka pritur fundin e luftës

secili pirg i lartë në fjalën tënde ka pritur t’i ecë ora

secila shkretëtirë e botës në fjalën tënde ka ndier shije uji

secili dru në mal ka pritur të gjelbërohet nga vera jote

po ti si sofër solemne në gazmendin e botës u shtrove

për varfanjakun e uritur diku buzë Andeve jetike

për indianin e regjur në kamxhik gjahtarësh të skalpit

për nënën e mjerë që përpin pezmin kur s’ka gji për fëmijën

ti ishe i vetmi Promete i gjallë dhe të rrëmbyen

kolosët që i ke miq të fjalës që janë mes nesh po s’frymojnë

dhe vlon përsëri uji e ngrin në Alaskë

prej detit tënd dalin sërish polipe e algje të blerta

mes rrugëve të planetit ndonjë shtegtar poet si ti

ndonjë hije tjetër ndonjë fjalë ngushëllimi

në sallat e ngrohta do të recitojnë nën strehë zogjtë

sepse në secilin hark të kohës fle nga një fjalë

dhe zgjohet nga një fjalë ndër mote trishtuese si zgjohet batica…

a ikën lejlekët e verës sate vërtet apo e gjithë kjo frymon

mes gishtërinjve tanë mes mrumeve të dheut mes nesh

i gjallë përsëri si fjala i madhëruar përsëri si vepra

secili njeri që dashurohet sonte bie të prehet me emrin tënd

secili njeri që ëndërron sonte ka rrugë të largëta

secili njeri që zgjohet sonte në gojë ka emrin tënd

po ti qëndron mes lulesh as tokën e premtuar s’ta dhanë

re diku ka edhe qiell edhe yje edhe xhevahire edhe ti je

në fjalët e Lorkës në turmën e shqetësuar kokë pirgu

secila rrufe mbi ty bie çdo dafinë për ty thuret

asnjë ditë më e gjatë se vargu yt për liri

se ja si të ka zbritur në ballë gjithë nuri i yjeve

mund të ngjajë të zgjohet përsëri orkida e fjalës sate

për t’i marrë gjithë lulet për t’i tretur gjithë brengat

t’i rrëzojë gjithë kështjellat dhe zogjtë e plumbit në qiell

t’i rrëzojë të gjithë tymtarët e armëpunishteve

e t’i ndalë lumenjtë në strofuj hidrocentralesh të larta

se fjala jote bën çudira lules i jep ngjyrë

ngjyrave u jep shkëlqim amshimit kuptim lirie

po ti ja si rri mes kujtimesh tingull mes fjalëve plot lyrë

ja si rri i gjallë në duart e secilit si përmendore