Poezi: Xhelal Hoxha
(Ti simbol i Shqiptarisë) Ndër shekuj, e ndër breza…
Emri dhe gjaku im; Pellazgo-Iliro-Dardan !
Ti toka ime e t’kurrur, e ndarë ndër breza shpeshëherë e larë me gjak…
Ti simbol, amblemë e shqiptarisë !
N’histori, e n’luftëra i rilindur si feniksi përsëri;
N’ty për ty, e bashkë me ty jetuam ne Shqiptarët !
N’Ty qëndroi, shqiponja jonë e zezë; me kokën lart dhe krihët e saj të zjarrt !
Për ty e mbi Ty, u derdh e u shtjerr gjaku ynë i kuq !
Me ty bashkë në t’gjitha luftërat…
Me ty luftoi e fitoi, Skenderbeu !
I pa mposhtur dhe i pa dorëzuar, Si luan Shqipërie, gjithmonë me fitore !…
Me ty n’lindje, edhe n’vdekje nëpër dasma e ahengje…
Sikurse edhe n’beteja të përgjakshme me pushtues t’huaj…
Ndonëse edhe n’demonstrata t’shumta…
Nëpër burgje t’ndryshme, serbo-sllave; t’izoluar e t’prangosur deri n’vetëflijim…
Për ty ranë, dhe u vranë: Fazli Grajqevci me shumë SHQIPTARË të tjerë !…
Ty të ruajtëm si sytë e ballit !
Të mbrojtëm si mbronë shqipja folenë !
Gjithmonë me krenari, dinjitet e dhimbje, Me ty mbrojtëm mëmëdhenë !
Nga vetë populli ynë, ti prap u ringjalle s’bashku me UÇK-në !
U ngrite në ball dhe u lartësove me shtizën bashkë me shtatore:
Ti o fisi, O plisi, Ti o gjaku ynë ! Me Malon, ti prap u lartësove…
Me këngë lirie dhe këngë dësmorësh tanë…
Me bacë Ademin, ti përsëri u ngrite dhe u rrite…
Që për këtë tokë bashkë me Ty; u shndërruan n’hero e n’muran t’gjallë !
Ti na je shëndeti i kombit !
Na je nënë e baba !
Me Ty lidhëm besën e kombit e t’Zotit, Të kem motër, e të kem vëlla !
Ti simbol, amblemë SHQIPËRIE !
Në Ty ëndërrojmë e jetojmë t’gjallë !
Flakadan lirie, urtësie e trimërie: O yll, O diell i rrallë !
