Kulturë\Letërsi

Xhelal Hoxha: Mbajeni mend!

 

Mbajeni mend!

Gjithmonë sa të jam gjallë, në këtë jetë, ty Atdhe, kam me t’kujtu…

Edhe nëse s’kam lapës, letër e kompjuter me t’shkru;

Do ta gjeja formën tjetër, ku me një makinë të shkatërruar

Qoftë edhe e vjetër e pa tastierë, do të lë gjurmë si një burrë…

 

Mbajeni mend, që kur të vdes një ditë, në varrin tim pranë varrezave

Aty, kjo do të mbetet si dëshmi e shkruar mbi gur…

Pa dëshmitarë, por si një i ndjerë, me një skamje e mjerim

Me një të kaluar në vuajtje me një furtunë që kisha përherë;

Këtë s’do t’jua dëshiroja, juve të tjerëve assesi;

Por, do të dua për ju, një të ardhme të ndritur e pa dhunë!…

 

Aty diku afër teje, me eshtrat e mi, që si ADN do të më mbesin

Të lë një porosi me një mall e nostalgji

dhe me një gjurmë të vetme do të shkruaj:

Edhe nëse tretem një ditë, pra mbajeni mend;

Do të gdhendi e skalis deri në përjetësi fjalët dashuri!…

 

Me një dashuri të sinqertë idilike, shpirtërore e njerëzore

Ku dua t’ju bëja me dije, se në tokën time e të parëve të mi

Unë asesi nuk isha dhe nuk mbeta, si një statujë dhe një i huaj;

Shpirti, zemra e mendja njerëzore, si njeri i mirë e me jetë të pështirë;

Përmes vargje të arta e të ndritura, për ty gjithmonë do të shkruaj!…

 

Prandaj mbajeni mend, ju o njerëzit e mirë, e të lirë

Sepse, një ditë do të vijë koha për të gjithë, do të bëhet mbarë e mirë;

Ku në tokën e Atdheun tuaj-timin, dua t’ju them ballëhapur: Lamtumirë!